تلویزیون و از دست دادن مخاطب

لیلی رشیدی/ بازیگر سینما و تئاتر
کم و بیش تماشاگر برنامه های تلویزیون هستم. افت کیفی بسیاری از برنامه‌ها همواره موجب تاسف من است. به خوبی پیداست که به الزامات یک برنامه جذاب و در عین حال مفید بی‌توجهی شده است. خیلی از ضرورت‌ها سرسری گرفته می‌شود؛ در نتیجه مخاطبان تلویزیون، رسانه‌ای که در حالت عادی و طبیعی باید از سایر رسانه‌ها در جذب مخاطب پیش‌تر باشد، روز به روز کم می‌شود.

پخش برنامه‌های قدیمی از یکی از شبکه های تلویزیون فرصت و موقعیت خوبی به وجود آورده تا بتوان برنامه‌های دیروز و امروز را مقایسه کرد. آثار سال‌های گذشته تلویزیون که ظاهرا با امکانات محدودتری تولید می‌‌شدند، نسبت به آثار اخیر رسانه‌، حرف بیشتری برای گفتن دارند و در واقع جذابیت کارهای قدیمی بیشتر است. برای همین هم هنوز بیننده خودشان را دارند.

خوب است عیب کارها جست و جو و بررسی شود. همچنین به نظرم با برنامه‌ریزی‌های سنجیده‌تر و سیاستگذاری‌‌های بهتر می‌توان انتظار نتایج بهتری را داشت. از سوی دیگر این روزها به دلیل فعالیت در عرصه تئاتر از نزدیک شاهد چند و چون فعالیت در این عرصه نیز هستم. می‌توانم بگویم با تمام کمبودها و با وجودی که امکانات تئاتر و تلویزیون قابل مقایسه نیست، کارهای انجام‌شده در حوزه تئاتر هدف‌دارتر و اصولی‌ترند.

از مقایسه تلویزیون و تئاتر، می‌توان به این نتیجه رسید که در تئاتر بیش از تلویزیون، هر عنصری در جای خود قرار دارد، فعالیت‌ها و تلاش‌ها عمیق‌ترند و بر خلاف تلویزیون که دیروزش بهتر از امروز بود، تئاتر با وجود همه مشقت‌ها و مرارت‌ها حرکت رو به جلویی دارد.

شاید یکی از دلایل اینکه تئاتر وضع بهتری دارد، این باشد که راه خود را درست انتخاب کرده است. توجه به نیاز و خواسته مخاطب، موجب پیشرفت هر کار هنری به ویژه کارهای نمایشی است. گویا صدای مخاطبان تئاتر به دلیل شاکله مردمی و کم تشریفات این هنر بیشتر شنیده می‌شود.