خودمان را فراموش نکنیم
شهلا کاظمیپور/ جامعهشناس
کافی است تا چند اتفاق برخلاف خواسته و انتظار ما رخ بدهد؛ مثلا تیم فوتبال کشورمان ببازد، کالایی گران شود و کمبودی پیش آید، آن وقت موج ناامیدی است که همه زوایای جامعه را درمینوردد. هر کجا میروی، هر جا که مینشینی و از هر مسیری که رد میشوی، اگر شنونده صحبتها و گفتوگوها باشی کسانی را خواهی یافت که انگار وظیفه و رسالتشان دیدن نیمه خالی لیوان است.
منکر کاستیها و مشکلات نیستم، مثل همه مردم هم از آنها رنج میبرم اما عدهای از ما طوری درباره ناملایمات حرف میزنند که انگار هیچ نقشی برای خودشان در بهتر شدن اوضاع قائل نیستند. مشکلات جامعه ما گرچه با گرانیهای اخیر نمود بیشتری یافت ولی در موارد بسیاری ریشه در رفتار قبلی جامعه داشت. سالهاست درباره عوارض نامطلوب مصرفزدگی در جامعه هشدار داده میشود. مدتهاست صاحبنظران از میزان پایین مشارکتهای اجتماعی گلهمندند. یک مقایسه سطحی و گذرا کافی است تا فاصله ما و بسیاری از کشورها در مسئولیتپذیری و تعهد به کار مشخص شود. واقعیت این است که وضعیت جغرافیایی کشورمان طوری است که ما به برخورداری از نعمتهای طبیعی و عواید آن عادت کردهایم. اقتصاد بدون نفت شعار و دغدغهای است که هنوز نتوانسته است در میان لایههای مختلف جامعه نفوذ کند. اگر چنین میشد و این باور عمومی ایجاد میشد که بدون اتکا به درآمد سرشار نفت، نیازهایمان را تامین کنیم، میتوانستیم شاهد سختکوشی و مشارکتهای فعال در جامعه باشیم. اگر چنین نیست درواقع به این دلیل است که ما بیش از هر چیز به شیرهای نفت چشم دوختهایم. به نظر من، جامعه ما در کنار دوری از خودباختگی و همراه با حفظ اعتماد به نفس، باید بتواند خود را با جوامع دیگر مقایسه کند و اگر در زمینههایی مثل فرهنگ کار، عملگرایی و... دچار نقصهایی است با واقعبینی آنها را برطرف کند. اگر چنین اتفاقی در جامعه ما رخ دهد، بسیاری از ما به جای گله و شکایت از همهچیز، با ایفای نقش مثبت در رفع مشکلات انتقادهای سازندهای مطرح خواهیم کرد.