بر طبل شادانه بکوب!

 لیلی خرسند

  تماشاگران زن بیشتر به قدرت گلویشان متکی‌اند، در بیشتر مسابقات دست خالی می‌روند، روی سکوها می‌نشینند و تیمشان را تشویق می‌کنند. اگر هوادار باشند و به خواست یکی از تیم‌ها و فقط برای پر کردن سکوها به سالن نرفته باشند، تا آخرین لحظه تیمشان را با فریادهایی که می‌زنند، حمایت می‌کنند. اگر خیلی هم بخواهند متفاوت باشند چند تا بوقچی و شیپورزن هم به جمعشان اضافه می‌کنند، اما به‌تازگی یکی از تیم‌های زنان تماشاگران ویژه پیدا کرده است. روی سکوهایی که تماشاگران تیم بسکتبال نامی‌نو می‌نشینند، چند دختر طبل‌زن هم هستند؛ دخترانی که شور و هیجانی دوچندان به سکوها و بازی می‌دهند.
این طبل‌زنان، تماشاگرانی هستند که امسال به سکوهای تیم نامی‌نو اضافه شده‌اند و دلیل این اتفاق حضور 2 بازیکن از بسکتبالیست‌های ارامنه در این تیم است. لوسینه ست‌آقاییان و آناهیس خداوردیان 2 بازیکنی هستند که امسال به نامی‌نو آمده‌اند و دوستانشان هم برای حمایت از آنها تماشاگر این تیم شده‌اند.
لوسینه درباره این دختران طبل‌زن می‌گوید: «بازی‌های تیم‌های اصفهانی همیشه تماشاگر دارد و بودن آنها به ما انگیزه می‌دهد. این دخترانی هم که روی سکوها برای تیم طبل می‌زنند، از بازیکنان تیم جوانان آرارات هستند. به‌خاطر رفاقتی که با ما دارند، برای تشویق به سالن می‌آیند.»
شاید برای خیلی‌ها دیدن طبل و طبل‌زن در مسابقات زنان تازگی داشته باشد، اما برای آراراتی‌ها این تشویق‌ها عادی است. لوسینه که قبلا بازیکن آرارات بوده، هم به سکوهای پر عادت دارد و هم به شنیدن صدای طبل: « آراراتی‌ها عرق خاصی به تیمشان دارند. همیشه وقتی در باشگاه آرارات بازی داشتیم، همه می‌آمدند؛ دوست و آشنا. همیشه سالن آرارات پر می‌شد.» بازیکنان جوانان آرارات که نه به‌خاطر بازی‌شان و فقط به‌دلیل طبل‌زدن‌هایشان دیده شده‌اند، در هر بازی حساس، از باشگاه آرارات طبل می‌گیرند و به سالنی می‌برند که نامی‌نو بازی دارد: «این طبل‌زنان، طبل را از باشگاه آرارات می‌آورند.» صحبت کردن با دختران طبل‌زن کار راحتی نیست؛ خجالتی‌اند و نمی‌خواهند از تجربیات طبل‌زدن‌هایشان بگویند، اما به جای آنها لوسینه صحبت می‌کند؛ کسی که خودش هم تجربه نشستن روی سکوها و طبل‌زدن را دارد و محبت دوستانش را جبران می‌کند: «من خودم هم طبل می‌زنم. هر وقت دوستانم در تیم جوانان آرارات بازی داشته باشند به سالن می‌روم و طبل می‌زنم.»‌
لوسینه و دوستانش تحت‌تأثیر تشویق‌های آراراتی‌‌ها هستند: «تشویق تیم‌های دیگر در حد بوق زدن و تشویق‌های آرام است. اما تشویق‌های آراراتی‌ها فرق می‌کند. چون ما عادت داریم تیم پسران را تشویق کنیم، تشویق مردانه یاد گرفته‌ایم. تیم پسران آرارات تهران که بازی داشت، همیشه سالن پر می‌شد. جام رمضان هم که در اصفهان بازی داشتند، تشویق‌های آرارات چیز دیگری بود.» لوسینه و دیگر دختران آرارات، از تماشاگران پسر طبل زدن را یاد گرفته‌اند: «ما برای تشویق تیم پسران هم به سالن می‌رویم، آنها بلد بودند طبل بزنند و ما هم یاد گرفتیم. سخت نیست، خیلی زود می‌شود یاد گرفت. ما کنار دست آنها می‌نشستیم و گوشمان آشنا بود و فی‌البداهه یاد گرفتیم. هیجانی که طبل زدن دارد، بقیه تشویق کردن‌ها ندارد. این مدل تشویق‌ها خیلی به بازیکن انرژی می‌دهد.»
تشویق‌های تماشاگران نامی‌نو به جز طبل، تفاوت دیگری با تشویق‌های تیم‌های دیگر ندارد. فعلا که نه شعاری برای تیم ساخته‌اند و نه تشویق ویژه‌ای دارند. لوسینه‌ می‌گوید: «بچه‌های ما فقط بازیکنان خودمان را تشویق می‌کنند، تیم مقابل را تحقیر نمی‌کنند. بیشتر تشویق‌ها هم همان تشویق‌های بسکتبالی است که همه تیم‌ها دارند.»
آرارات و معضل مهاجرت و پول
لوسینه با اینکه از بودن در نامی‌نو راضی است و می‌گوید تیم یکدستی دارند، ترجیحش این است که برای آرارات بازی کند، اما آرارات امسال در لیگ تیم ندارد: «تیم بودن در آرارات معنی دیگری دارد. الان هم در نامی‌نو تیم یکدست داریم ولی در آرارات بازی کردن راحت‌تر است. باید قبول کنیم که تیم داشتن سخت شده. باشگاه مشکل مالی دارد و خیلی ساپورت نمی‌شود. در این سال‌ها هم مهاجرت بین ارامنه خیلی زیاد بوده و نمی‌شود تیم جمع کرد. امسال لیگ بسکتبال زنان 5 بازیکن ارمنی دارد. اگر بودجه داشتیم با همین نفرات هم می‌شد تیم جمع کرد، ولی پول نبود. آرارات تهران هم در دسته 2 بازی می‌کند.»  آرارات مردمی اداره می‌شود و در همین چند سالی که در لیگ بوده، بازیکنان دستمزدی نمی‌گرفتند: «زمین، ‌مربی و امکانات تمرینی داشتیم ولی نمی‌توانستند دستمزد بدهند.» لیگ بسکتبال امسال متفاوت از سال قبل برگزار شده. سال گذشته لیگ متمرکز برگزار ‌شد و امسال رفت ‌و برگشت. ضعیف‌تر شدن تیم‌های نفت و گاز از نظر مالی هم کمک کرد بازیکنان خوب بین همه تیم‌ها تقسیم شود. سال قبل این 2تیم با پیشنهادهای بالا بیشتر ستاره‌ها را جذب کرده بودند و رقابت با آنها امکان‌پذیر نبود: «امسال قدرت تیم‌ها برابر است. از قبل نمی‌شود پیش‌بینی کرد که چه تیمی برنده است و حتی قهرمان می‌شود. بازی‌ها هم رفت‌ و برگشت است، همه تیم‌ها می‌توانند از امتیاز میزبانی استفاده کنند. این موضوع جذابیت لیگ را هم بیشتر کرده. به هر حال وقتی بازی در شهر خودمان برگزار می‌شود، تماشاگر می‌آید و بازی‌ زیباتر می‌شود. مصدومیت‌ها هم کمتر شده. سال قبل هر 15روز یک بازی سنگین انجام می‌دادیم، فشار زیادی روی 6، 7 بازیکن بود. یک هفته بازی می‌کردند، یک هفته استراحت. بدن‌هایمان بیشتر آسیب می‌دید. اما امسال بدن‌ها آماده است و نمی‌خوابد. تمرکز روی بازی‌ها بیشتر است. دستمزدها را نمی‌شود گفت بهتر شده. به هر حال گرانی‌‌ها، روی باشگاه‌ها هم تأثیر گذاشته و نه‌تنها بعضی از باشگاه‌ها افزایشی در پرداختی‌ها نداشته‌اند که در مقایسه با سال قبل مبلغ قراردادها را کاهش هم داده‌اند. دستمزدهایی هم که بازیکنان می‌گیرند متفاوت است، لیگ هم بازیکن 5، 6 میلیون تومانی دارد و هم بازیکنانی 10، 12میلیون تومانی.»