عکاسی در دوران کلیک

ما عکاسان شاهد عینی هستیم؛ اگر هنری داریم باید در سرعت به کارگیری لوازم و علم به تکنولوژی ابزارمان باشد و هنرمان را در دیدن و دریافت صحیح سوژه‌ها و کادربندی متمرکز کنیم؛ بدون هیچ‌گونه دخل و تصرف در واقعیت در حال اتفاق و ثبت لحظه‌های در حال مرگ و جاودانه کردن آنها در قاب تصویرمان. حال و روز عکاسی این روزها با چند دهه قبل قابل مقایسه نیست. حالا تکنولوژی همه جوره به کمک عکاسان آمده تا آنها بتوانند در کسری از ثانیه، اتفاقات پیرامونشان را ثبت کنند. اما چند دهه قبل عکاسی چگونه بود و عکاسان چطور این اتفاقات را ثبت می‌کردند و چطور این عکس‌ها به صفحه‌های روزنامه‌ راه پیدا می‌کرد؟ این صفحه را آماده کرده‌ایم تا به همین سوال پاسخ دهیم.



تلگرام را باز می‌کنی و زمان و مکان سوژه عکاس را به واحد عکس می‌فرستی- اصطلاحا آفیش می‌کنی- در صورتی که 2 یا 3 دهه پیش باید حضور فیزیکی داشتی.

 وقتی می‌رفتی سر آفیش جز دوربین و لنز، کلی وسایل دیگر مثل فیلترها، نگاتیو با حساسیت‌های مختلف را باید با خودت می‌بردی؛ تازه اگر خوش‌شانس بودی و نگاتیو با حساسیت 800 به بالا گیرت می‌آمد! اما حالا همه آنها توی دوربین و رایانه شخصی‌ات خلاصه می‌شود.

 امان از وقتی که وسط لحظه حساس عکاسی نگاتیوهایت تمام می‌شدند. اما حالا با این حافظه‌های بی‌نهایت کلی فرصت آزمون و خطا داری!

 اما تازه ماجرا از اینجا شروع می‌شد.در تمام طول مسیر برگشت به لابراتوار ظهور نگاتیو، اضطراب فاسدبودن نگاتیو‌ها  ول‌کن‌ات نبود! تازه فقط نیم ساعت زمان لازم داشتی تا نگاتیوها آماده ظهور شوند.

 آن موقع خبری از نرم‌افزارهای نمایش عکس نبود. یک برگ کاغذ بود که نگاتیوها به اندازه کوچک و با نظم و ترتیب کنار هم چاپ می‌شدند تا مسئول انتخاب عکس، عکس‌های مورد نظر را انتخاب کند.


 هنوز یک مرحله دیگر باقی می‌ماند؛ اینکه باید توی ظلمات تاریکخانه، عکس به چاپ می‌رسید. معنی نور کم، بوی دارو و موادشیمیایی را فقط عکاس‌های قدیمی می‌فهمند.