یادداشت
گرمابخش خانه‌های سرد
امیرجلال‌الدین مظلومی/ روزنامه‌نگار
روزهای سرد سال برای کسانی که حواسشان به دور و برشان است با باقی روزها فرق‌هایی دارد. ناگفته پیداست آنان که نان و نوایی ندارند در چنین روزهایی آسیب‌پذیرترند. آنان که جای گرم و پناه امن ندارند، بیشتر در معرض رنج و خطرند. قوت و دانه برای پرنده‌ها به فراوانی روزهای معتدل سال نیست و... .
اما هر کمبودی، عاملی برای خلاقیت و نوآوری در آدمی است. اگر این عبارت را به شکوفایی ارزش‌های انسانی هم تعبیر کنیم، درواقع هوا که سرد می‌شود گرچه مهربانی طبیعت رو به کاستی می‌گذارد اما مهربانی آدم‌ها بیشتر می‌شود.
در همین شهر شلوغ که انگار همه سرگرم کار خویشند و در همین روزگار وانفسا، دیوارهای مهربانی سدی شدند بین سرما و کسانی که پوشاک زمستانی نداشتند.
در همین سرمای سیاه زمستان چه سفره‌هایی در نوانخانه‌ها و مراکز خیریه برای بینوایان گسترده شده و می‌شود.
چه بسیار پنجره‌ها که در پای آنها آب و دانه‌ای انتظار پروازهای خسته و سرمازده و گرسنه را می‌کشد. انگار آدمی با خود عهد کرده هر طور و هر جا که شده چراغ مهربانی را افروخته نگه دارد. انگار همواره باید به اعجاز انسان بودن امیدوار بود. روزهای سرد و شب‌های دیجور آخر پاییز گرچه سرد و سیاهند اما دل‌های گرم و روشنی هستند که این روزها کانون عاطفه و مهرند و غم همنوع را دارند؛ کسانی که چراغ روشن برای پستوهای تاریک و آتشی افروخته برای خانه‌های سردند.
