یادداشت
تقدم نگاه بر ابزار در عکاسی هنری
پویا کریمی/ عکاس
ورود به دنیای عکاسی در سال‌های اخیر اتفاق خاص و به یاد‌ماندنی به شمار نمی‌رود. همه آدم‌ها، با موبایل که جزئی از زندگی همه ماست کارهای فراوانی می‌کنند؛ از جمله عکاسی و برای همه آنها این کارها نوعی روزمرگی و سادگی و حتی بی‌تفاوتی به همراه دارد. یعنی عکاسی برای آنها از جنس بازی کامپیوتری، تماس تلفنی، حساب و کتاب یا هر کار دیگری است که با موبایل هم می‌شود انجام داد.
اما برای معدودی هنوز هم عکاسی و ورود به دنیای آن اتفاقی شگفت و منحصربه‌فرد است. آنهایی که با دیدن چند عکس، حس می‌کنند گمشده‌ای دارند و با پیگیری، تمرین و آموزش تلاش می‌کنند تا عکس هنری بگیرند. دیدگاه‌شان را به مخاطب اعمال و با عکس‌هایی که می‌گیرند وجدان جامعه را بیدار کنند. در واقع روی صحبت من در این نوشته با این افراد است. با کسانی که علاقه و تلاش، پشتوانه کار آنهاست، نه تفریح و تفنن. از این روی می‌توان آنها را سرمایه کار عکاسی دانست. به عقیده من با وجود نقش مهمی که ابزار در تولید آثار هنری دارد، بیش و پیش از تکنولوژی عکاسی، دید هنری به کار عکاسان می‌آید.
دیدی که فراتر از سفارش‌ها - اینکه عکس برای خبر و گزارش یا تبلیغ و رپورتاژ باشد - تصویر را به یک مفهوم تبدیل می‌کند و از آن برای ارتباط بین عکس ، عکاس و مخاطب بهره می‌برد.
در زمینه آموزش هم، همین عقیده را دارم، آموزش الزامی و ضروری است، اما کافی نیست. در واقع هنر عکاس با اخلاق عکاس تکمیل می‌شود. نوع زندگی جوامع شرقی به گونه‌ای است که همه آدم‌ها حریم شخصی دارند. عکاس وظیفه دارد به سوژه اطمینان بدهد که قصد سرک کشیدن به فضای اندرونی و خلوت او را ندارد و با این اطمینان بُعد و نقش انسانی تصاویر را تقویت کند.
