روش‌های درمان با امواج
در بیمارستان‌ها و درمانگاه‌ها بخش‌هایی هستند که با علامت «خطر تشعشع، ورود ممنوع» مشخص شده‌اند. در این بخش‌ها با استفاده از امواج، تصاویری برای تشخیص بیماری گرفته می‌شود؛ البته وقتی که پزشک، قبلا در نسخه‌ای از شما خواسته تا ابتدا از عضوی که درد دارید تصویربرداری کنید تا بتواند دقیق‌تر بیماری را تشخیص دهد.
متخصص رادیولوژی یا رادیولوژیست بیماری را با کمک ام‌آرآی، سی‌تی‌اسکن، سونوگرافی و ماموگرافی، اکوکاردیوگرافی، رادیوگرافی و... تشخیص می‌دهد که همگی در پاراکلینیک یک بیمارستان قرار دارند. کلینیک (بالینی) در بیمارستان‌ها همان بخش درمانگاه است که در تخصص‌های مختلف پزشک دارند. پاراکلینیک (پیرابالینی) مربوط به روش‌های بررسی و تشخیص بیماری است که دور از بالین بیمار انجام می‌شود؛ مثلا در آزمایشگاه و رادیولوژی.
ام‌آرآی (تصویربرداری مغناطیسی)، سی‌تی‌اسکن (تصویربرداری سه‌بعدی با کیفیت بالا)، آنژیوگرافی (تصویربرداری از رگ‌ها و عروق خونی)، آرتروگرافی (تصویربرداری برای دیدن مفاصل)، یوروگرافی (تصویربرداری از مجاری ادراری)، اندورکتال (تصویربرداری از روده بزرگ، راست روده و مقعد)، ماموگرافی (تصویربرداری از پستان)، اکوکاردیوگرافی (روشی برای ثبت تصاویر متحرک از قلب)، لاپاراسکوپی (روشی برای دیدن اعضای داخل شکم)، برونکوسکوپی (روشی برای بررسی راه‌های هوایی و تنفس)، سونوگرافی (روشی برای بررسی بافت‌های زیرجلدی بدن، مثل عضلات و مفاصل و مجاری ادراری) و مواردی از این دست اصطلاحاتی هستند که برای تشخیص درست بیماری انجام می‌شوند.
نکته قابل توجه اینجاست که از آن دست افرادی نباشید که با احساس درد در یکی از اعضای خودشان پیش‌دستی می‌کنند و برخلاف نظر پزشک از آنها می‌خواهند تا برایشان رادیولوژی بنویسند. خوب است بدانید که تصویربرداری به‌دلیل پرتو اشعه‌ایکس خطراتی را به‌دنبال دارد که جز در موارد ضروری نباید انجام داد و برای اجرای آن مواردی را باید رعایت کنید که رادیولوژیست به شما متذکر می‌شود.
