جشن‌های خیابانی فوتبال

نیما بهدادی‌مهر/روزنامه‌نگار



علاقه‌مندان به فوتبال در میان نسل دهه 40، از روز باشکوه قهرمانی ایران در جام ملت‌های آسیای 1968و در ورزشگاه امجدیه (شهید شیرودی کنونی) همواره به‌عنوان یک خاطره شیرین سخن می‌گویند. به‌واقع برای آن نسل، جشن مردم که از امجدیه آغاز و به خیابان‌های تهران منتهی شد هنوز هم حلاوت خاصی دارد. اما چنین تصویری از شادی خیابانی در دیگر نسل‌ها هم قابل مشاهده است. در این مجال به 3تصویر پررنگ از پیوند فوتبال و شادمانی‌های خیابانی می‌پردازیم.
نسل دهه 50 در تب و تاب انقلاب و جنگ بود و مجال آنچنانی برای شادمانی نداشت اما فوتبال از گذشته‌ها نشان داده بود که می‌تواند غبار غم‌ها را بشوید و سیل شادی را در شهرها روان کند. بازی‌های آسیایی پکن بهترین فرصت برای آن نسل بود که خاطره‌ای از پیروزی‌های فوتبالی را برای خود بردارد. ایران پس از یک دهه ناکامی به طلای خوشرنگ فوتبال رسید و آهنگ حماسی «قهرمانان، دلاوران، نام‌آوران» به افتخار فوتبالیست‌ها سروده شد.
برای نسل دهه 60 و 70هم یادآوری حماسه ملبورن و جشن‌های مردمی پس از آن همچنان شیرین است؛ همانگونه که شادمانی خودجوش ساعت یک بامداد در بسیاری از شهرهای ایران پس از پیروزی تاریخی بر آمریکا در جریان رقابت‌های جام‌جهانی 1998 تصویری مانا از پیوند شادی ملی با موفقیت‌های فوتبال است. گویی فوتبال تنها رشته ورزشی است که مردم حاضرند برای پیروزی‌هایش به شادمانی خیابانی بپردازند. به‌واقع فوتبال فصل جشن‌های خودجوش مردمی در عرصه ملی است و خاطره‌هایی پررنگ از جشن‌های عمومی در ایران به موفقیت‌های فوتبال پیوند خورده است.