همان سردار باش!

رسول بهروش

جواد خیابانی با هیجان تمام بغلش کرد و گفت: «سلام سردار خوش‌چهره و عزیزم. من تو را خیلی دوست دارم. می‌دانم که مردم هم خیلی دوستت دارند.» به این ترتیب عزیزکرده کارلوس کی‌روش که هیچ‌کس نفهمید چرا از تیم ملی خداحافظی کرد و چطور برگشت، بعد از بازی با بولیوی مقابل دوربین زنده ایستاد تا ملت ایران را مفتخر به ارائه توضیحی مختصر کند. جواب‌های او اما کوتاه‌تر و کلیشه‌ای‌تر از حد تصور بود. سردار ابتدا سرمشق عمومی بازیکنان تیم ملی در گلایه از بازی نکردن با تیم‌های بزرگ را تکرار کرد و بعدش گفت از حضور دوباره در جمع دوستانش خوشحال است. همه اینها را شاید می‌شد تحمل کرد، اما آنجایی که او از سر تعارف و رفع تکلیف گفت «سرباز» تیم ملی است، انگار بزرگ‌ترین جفای روزگار اتفاق افتاده بود. آن هم درست چندساعت بعد از آنکه خبر ربوده شدن تعدادی از سربازان هنگ مرزی میرجاوه بند دل ملت ایران را پاره کرد.

در زمانه تکرارهای طوطی‌وار، سردار هم ترکیب «سرباز تیم ملی» را شنیده و چون خوشش آمده، از آن بهره گرفته. اما او نمی‌داند که سربازها، پورشه‌سوار نمی‌شوند، دوردور نمی‌کنند و سر شام مشترک با بانوی بازیگر سینما، به حسادت و ناتوانی مردم عادی نمی‌خندند. دست سربازها به گلن‌گدن و قنداق تفنگ و خشاب فشنگ است، نه به زین سریک. آنها در تاریکی سینه‌خیز می‌روند تا ستاره‌های فوتبال فرصت داشته باشند زیر باران نور به سمت آسمان پرواز کنند. از همه اینها مهم‌تر، سربازها همیشه وفادارند و تحت هیچ شرایطی به پرچم و وطن‌شان پشت نمی‌کنند. همین مرزبانان اسیر میرجاوه - که کاش هیچ‌کس جای مادرشان نباشد- کی گفتند من امروز حوصله ندارم و باید برگردم پیش خانواده‌ام؟ کی غر زدند که فعلا رمق جنگ و پاسداری نیست؟ کی منت گذاشتند که از استراحت‌مان زدیم تا برای امنیت شما مردم ایران بجنگیم؟ از صلات ظهر تا نیمه‌های شب، از شلاق داغ خورشید تا زمهریر زمستان و از سکوت صلح تا یورش یاغیان متجاوز، این بچه‌ها جان‌شان را کف دست‌شان گرفته‌اند و همیشه پای کار ایستاده‌اند.کاش حواس‌مان به حرمت یک‌سری کلمات باشد. کاش بدانیم واژه‌ها خریدنی و اجاره‌ای نیستند. کاش حداقل اگر فوتبالیستی قرار است ژست سربازبودن بگیرد، کسی باشد که از جان و دل، با پای خراب و سر زخمی برای تیم وطنش جنگیده باشد، نه آنکه با نازکشی به تیم ملی برگشته است.