تاریخ‌سازی در جاکارتا

ایران در بازی‌های پاراآسیایی2018 جاکارتا سوم شد؛ اتفاقی که برای نخستین بار افتاده است. در 3دوره‌ قبلی - 2010 گوانگژو، 2014 اینچئون و 2018 جاکارتا - قدرت‌های سنتی ورزش آسیا در سه رده بالا بوده‌اند؛ چین اول، کره‌جنوبی دوم و ژاپن سوم اما این دوره ایران جای ژاپن را در جایگاه سومی گرفته است. شاید برای بعضی‌ها این سؤال پیش آمده باشد که چطور ژاپنی که دو سال دیگر میزبان بازی‌های المپیک است، بعد از ایران قرار گرفته است؟ این جایگاه، جایگاه واقعی ورزش جانبازان و معلولان کشوری است که در خیابان‌های شهرهایش هنوز امکان رفت‌وآمد برای آنها فراهم نیست یا اینکه کشوری با امکانات ژاپن دیگر قدرت قبلی‌اش را ندارد؟ نظر بعضی این است که شاید این دوره ژاپن که بیشتر تمرکزش روی بازی‌های المپیک و پاراالمپیک است، با تعداد کمتری در بازی‌ها حاضر شده و برعکس کاروان ایران پرتعدادتر بوده. علی‌اصغر هادی‌زاده، رئیس انجمن نابینایان که با ورزشکارانش درحال حاضر در جاکارتا هستند، به همشهری می‌گوید: «چرا وقتی تیمی از ایران نتیجه می‌گیرد، همه تصور می‌کنند بقیه‌ تیم‌ها ضعیف بوده‌اند؟» 

در مقایسه دو تیم باید گفته شود که ایران دوره قبل با 200ورزشکار به اینچئون رفته بود و این دوره با 210ورزشکار عازم جاکارتا شد. ژاپن این دوره 303ورزشکار در بازی‌های جاکارتا داشت و دوره قبل 298نفر به اینچئون برده بود. ایران در دوره اول بازی‌ها در گوانگژو، از 1020مدال توزیع شده، با 27طلا، 24نقره و 29برنز چهارم شده بود و ژاپن با 32طلا، 39نقره و 33برنز دوم. در اینچئون که 1345ورزشکار مدال گرفته بودند، ایرانی‌ها با 37طلا، 52نقره و 31برنز و یک طلا کمتر نسبت به ژاپن، چهارم شده بودند. ژاپنی‌ها هم با 38طلا، 49نقره و 56برنز تیم سوم بودند. این دوره در جاکارتا مدال‌های بیشتری توزیع شده؛ 1537مدال. ایرانی‌ها با 51طلا، 42نقره و 43برنز سوم شدند. ژاپن با 45طلا، 69نقره و 83برنز تیم چهارم است.

هادی‌زاده برای یک رده صعود ایران دلایلی غیراز ضعف ژاپنی‌ها دارد: «چند عامل در این موفقیت دخیل بوده‌اند. مهم‌ترین دلیل این بود که برنامه‌ریزی‌ها بعد از بازی‌های پاراالمپیک ریودوژانیرو شروع شد. فدراسیون‌ها برای انجام برنامه‌ها سنگ تمام گذاشتند و بازی‌های تدارکاتی خوبی هم پیش‌بینی شده بود. چیزی که نمی‌توانم از آن بگذرم، نقش بسزایی است که استان‌ها و هیأت‌ها در آماده کردن ورزشکاران داشتند. بیشتر رشته‌های ما اردوهای غیرمتمرکز در استان‌ها داشتند.» هادی‌زاده استقلال کمیته پاراالمپیک از کمیته ملی المپیک و بیشتر شدن امکانات را هم در جایگاه سومی ایران دخیل می‌داند و از همه مهم‌تر اینکه ایران روی رشته‌های پرمدال سرمایه‌گذاری بیشتری کرده: «مدال‌های رشته‌های تیمی مثل بسکتبال و والیبال که نمی‌تواند تغییر کند، بنابراین ما سرمایه را روی دوومیدانی و شنا گذاشتیم. دوی نابینایان دوره قبل 3 مدال طلا داشت این دوره 8 مدال. شنا در دوره قبل یک طلا داشت و این دوره شاهین ایزدیار به تنهایی 6 طلا گرفت. طلاهای ما در شطرنج و جودو هم بیشتر از قبل شد.»

ایران می‌تواند در بازی‌های پاراالمپیک 2020 توکیو هم تیم سوم آسیا باشد؟ این سؤالی است که حالا با سومی در پاراآسیایی باید از کمیته پاراالمپیک هم پرسیده شود. هادیزاده مدعی است که ایران حتی پتانسیل دومی بعد از چین را هم دارد.