سکانس‌های پراکنده

نیما بهدادی‌مهر/روزنامه‌نگار


روایت‌‌هایی که کارگردانان سینما و تلویزیون از اصل واقعه عاشورا و تاریخ صدر اسلام تا سال 65هجری ارائه داده‌اند اگرچه ستودنی است اما اینکه تعداد آثار برجسته مرتبط با روایت ظهر عاشورا طی 4دهه اخیر به عدد 10هم نرسد از مشکلات سیاستگذاری فرهنگی است که با وجود تخصیص بودجه‌های ویژه به ساخت فیلم‌ها و سریال‌های تاریخی هنوز شهامت نمایش کامل اتفاقات ظهر عاشورا را در سکانس‌هایی به هم پیوسته نداشته است.
البته این نکته را نباید از خاطر برد که سینما و تلویزیون تلاش‌هایی قابل ستایش برای انعکاس تلخی‌های ظهر عاشورا داشته است به‌ویژه در سکانس طلایی ظهر عاشورا در فیلم روز واقعه یا مجموعه سکانس‌های پراکنده مختارنامه از آنچه در کربلا رخ داد به ثمر نشسته است. اما ظرفیت بالای واقعه عظیم عاشورا می‌طلبد تا با شهامت بیشتری از نهال سینمای عاشورایی حراست کرد؛ سینمایی راهبردی که می‌توان با آن به قله‌های تکنیک و فرم در سینما رسید و تجربه‌‌های خاص و بکری را در بحث جلوه‌‌های ویژه با آن تجربه کرد.
البته اگر قرار است سینماگران این تجربه‌آزمایی‌‌ها را صورت دهند اما به سرنوشت کارگردان فیلم رستاخیز دچار شوند، بهتر است تا از هزینه کردن برای ساخت چنین اثری پرهیز داشت؛ زیرا تا زمانی که همه عرصه‌‌های اجرایی و تبلیغی به این نتیجه نرسند که از فیلم‌های عاشورایی حمایت تمام‌قد کرده و بحث‌های تکنیکی و فرمی اینگونه فیلم‌ها را قربانی تحلیل مضمونی و ایرادهای سختگیرانه کنند، ساخت فیلم عاشورایی نمی‌تواند مبین راهبردهای اصیل مکتب تشیع و درس‌های انسان‌ساز دانشگاه کربلا باشد.