ایمان به مقاومت

هدی محمدی | روزنامه‌نگار

جنوب لبنان این روزها همچون کتابی است که هر صفحه‌اش جای زخم و انفجار دارد. از پس‌کوچه‌های ضاحیه در بیروت گرفته تا روستاهای اطراف نبطیه و جاده‌های منتهی به صور، نشانه‌های جنگ و بمباران بر دیوارها و ساختمان‌ها مانده است. خانه‌هایی که دیوارشان ترک برداشته و پنجره‌هایی که شیشه‌هایش بارها عوض شده‌اند، به بازماندگان یادآوری می‌کنند این سرزمین بارها هدف قرار گرفته اما هرگز تسلیم نشده است.
با این حال، این زخم‌ها هرچند جنوب لبنان را خسته و زخمی کرده، اما زورشان به مقاومت نرسیده است. حیات پررنگ مقاومت همچنان ادامه دارد. در ضاحیه، نبطیه و صور، ده‌ها برابر بیشتر از ویرانی و آوار، پرچم‌ها، پوسترها و دیوارنوشته‌هایی دیده می‌شود که آرمان فلسطین و مقاومت را زنده نگاه داشته‌اند؛ گویی جنوب لبنان یاد گرفته است زخم‌هایش را به نماد بقا و استمرار تبدیل کند. آرمان فلسطین نه‌تنها فراموش نشده، بلکه حضوری پررنگ‌تر از همیشه دارد. در مراسم‌، در گفت‌وگوها و سخنرانی‌ها، در پرچم‌هایی که بر در و دیوار شهرها نصب شده، قدس همچنان در مرکز توجه است. جنوب لبنان خود را بخشی از جغرافیای مقاومت می‌بیند؛ پیوندی که خون و خاطره آن را استوارتر کرده است.
این هم‌زیستی میان درد و امید، سیمای ویژه جنوب لبنان است. زخم‌های جنگ اینجا پاک نمی‌شوند؛ هیچ ساختمان ویرانی در حال بازسازی نیست. گویی باید رد ویرانی‌های پس از ۷ اکتبر بماند تا حافظه جمعی مردم در این روزهای حساس مقاومت پاک نشود، اما زخم‌ها آسیبی به زندگی نزده‌اند. کودکان در خیابان بازی می‌کنند، مغازه‌ها بازند، ماشین‌ها در شهر می‌چرخند، باغ‌ها پر از میوه‌اند و زندگی با همه قوتش ادامه دارد. این تضاد، تصویری روشن از جامعه‌ای است که آموخته چگونه در دل ناامنی و جنگ، معنا و آرمانش را حفظ و هویتش را با همان آرمان تعریف کند.
بیروت و جنوب، طرابلس و تمام شهرهای لبنان- حتی آنها که به لطف «دین» از ضربه‌های مستقیم اسرائیل در امان مانده‌اند -همه داستانی واحد را روایت می‌کنند؛ داستان سرزمینی زخم‌خورده که هنوز پرچم‌هایش را بلند نگه داشته است.  امروز سلاح حزب‌الله نه فقط ضامن جنوب، بلکه رمز دوام امنیت تمام لبنان است و در کنار همه اینها، داغ سیدحسن هنوز تازه است؛ سنگینی غیبت او بر قلب مردم جنوب و ضاحیه چنان آشکار است که هیچ‌کس نمی‌تواند آن را انکار کند. همین داغ، بیش از هر چیز دیگر، مردم را به هم نزدیک کرده و شعله ایمان به مقاومت را در دل‌ها زنده‌تر نگه داشته است. شاید همین باورهاست که قلب حزب‌الله، قلب جنوب و قلب قدس را گرم نگاه می‌دارد؛ باوری که می‌گوید مقاومت زنده است و پیروزی از آنِ حزب خداست.