کاش فوتبال هم همایون شجریان داشت

هیوا یوسفی سردبیر
علی دایی اخیرا در جمع خبرنگاران از برنامه‌های کارلوس کی‌روش برای آماده کردن تیم‌ملی در راه جام‎ملت‌های آسیا حمایت کرده و درباره هزینه این برنامه‌ها گفته:« 5 میلیون و 800 هزار دلار برای برنامه تیم‌ملی ایران تنها موضوعی است که می‌تواند در این شرایط بد اقتصادی مردم را خوشحال کند و شور و نشاط را به جامعه بیاورد، چیزی نیست. الان 500 میلیون دلار هم برای فوتبال ما هزینه کنند کم است، چون تنها چیزی که می‌تواند غم و غصه را از جامعه ما کم کند، فوتبال است.»
    شاید حق با دایی باشد که در این روزگار پر از استرس و نگرانی، فوتبال یکی از معدود دلخوشی‌های مردم است، پس نباید کاری کنیم که تضعیف شود. باید تنورش را گرم نگه داریم اما گرم نگه‎داشتن این تنور چقدر می‌ارزد؟ 
آیا واقعا برای مردم فرقی نمی‌کند که هزینه تیم‌ملی 10 میلیارد تومان باشد یا 50 میلیارد یا به قول علی دایی 500 میلیون دلار( 5 هزار میلیارد تومان)؟
فدراسیون فوتبال این پول را از کجا می‌آورد؟ فدراسیونی که نه می‌تواند از صداو سیما حق پخش بگیرد، نه مثل دیگر کشورها اسپانسر پیراهن دارد و نه حتی بلد است که از پتانسیل بازی‌های دوستانه یا فروش اقلام مربوط به تیم‌ملی درآمدزایی کند.
می‌ماند بودجه دولت که سال‌هاست فوتبال و البته ورزش ایران وابسته به آن است. پس یادمان باشد وقتی از هزینه تیم‌ملی حرف می‌زنیم در واقع از پولی حرف می‌زنیم که قرار است از جیب مردم برود، بدون آنکه مطمئن باشیم رضایت دارند یا ندارند. فقط لطفا نخواهید ماجرا را با مقایسه هزینه‌های دیگری که بدون رضایت مردم انجام می‌شود، توجیه کنید. با این شیوه استدلال، هر کسی هر کاری دلش بخواهد می‌تواند بکند و برایش توجیه بیاورد.
    بسیاری از ما علی دایی را با پیش‌قدم بودنش در کارهای عام‌المنفعه به‌یاد می‌آوریم. مثلا نقش پررنگش در جمع‌آوری کمک برای مردم زلزله‌زده کرمانشاه. تردیدی نیست که او یکی از معدود ستاره‌هایی است که اغلب تلاش کرده سمت مردم بایستد اما همین علی دایی امروز که مملکت دچار مشکلات جدی اقتصادی شده و بسیاری از بیکاری رنج می‌برند، بر طبل پرهزینه فوتبال می‌کوبد با این استدلال که مردم دلخوشی دیگری ندارند. 
دایی در بخش پایانی همین مصاحبه اخیرش، وقتی از او درباره طلبش از باشگاه پرسپولیس می‌پرسند و می‌گوید« اگر خارجی بودید شاید تا حالا طلب‌تان را گرفته بودید.» با اطمینان جواب می‌دهد:« من ایرانی هستم و مطمئن باشید همه پولم را هم می‌گیرم.»
همه می‌دانیم 4 سال پیش، باشگاه پرسپولیس وقتی علی دایی را از سرمربیگری تیمش کنار گذاشت، برخلاف توافقش با او، بخشی از پول قراردادش را نداد. بعید است کسی علی دایی را به‌خاطر پیگیری حق و حقوقش مواخذه کند. دایی حق دارد طلبش را از باشگاه پرسپولیس بگیرد فارغ از اینکه عده‌ای معتقدند مبلغ قراردادی که آن زمان با او بسته شده، بیش از اندازه زیاد بوده. اما اشتباه دایی جایی است که فکر یا وانمود می‌کند که این پول را از جیب مدیران باشگاه پرسپولیس بیرون می‌کشد. مگر غیر از این است که حمید گرشاسبی(سرپرست مدیرعاملی باشگاه پرسپولیس) اگر پولی به دایی بدهد، نه از جیب خودش یا وزیر ورزش که از بودجه‌ای می‌دهد که قرار است هزینه تیم پرسپولیس شود؟
چه اشکالی دارد به‌جای خط و نشان کشیدن برای گرفتن این طلب‌های میلیاردی، علی دایی پا پیش بگذارد و از ستاره‌های فوتبال بخواهد به‌خاطر مردم، بخشی از دستمزدشان را کم کنند؟ همه می‌دانیم غیر از یکی دو استثنا، بیشتر تیم‌هایی که در لیگ برتر فوتبال ایران بازی می‌کنند، وابسته به بودجه دولت یا به تعبیر بهتر، جیب ملت اند. 
میانگین دستمزد بازیکنان و مربیان در سطح اول فوتبال ایران، بین یک تا دو میلیارد تومان است. رقم‌های درشت‌تر هم داریم. مربیانی که سه میلیارد تومان قرارداد می‌بندند یا بازیکنانی که امروز مشخص شده قرارداد 5 سال پیش‌شان، دو میلیارد و سیصد میلیون تومان بوده. این اعداد هر سال نسبت به سال قبل، اگر نگوییم دو برابر دست‌کم یک برابر و نیم می‌شود. 
همایون شجریان، چند هفته پیش اعلام کرد که به‌خاطر شرایط مردم، قید کنسرتی را که قرار بود با سهراب پورناظری برگزار کند، زده است. بعد هم از وزارت ارشاد درخواست کرد مجوز کنسرت خیابانی برایش صادر کنند تا مردم بدون پرداخت هزینه‌ای، از آواز او لذت ببرند. 
کاش در فوتبال هم یک‌نفر پیدا شود مثل همایون شجریان بگوید به‌خاطر مردم حاضر است نه همه دستمزدش، که نصف آن را ببخشد، با این انگیزه و امید که فوتبال ایران کمی ارزان‌تر شود و فاصله دستمزد فوتبالیست‌ها با میانگین دستمزد مردم عادی کمی کمتر شود و چه عالی می‌شود اگر آن یک‌نفر علی دایی باشد.