اولین بیمارستان وقفی تهران

ماجرای ساخت نخستین بیمارستان وقفی تهران فراز و فرودهای بسیاری دارد و به سال ۱۲۷۵ شمسی و عصر ناصری مربوط می‌شود.
 میرزا عیسی تفرشی معروف به «میرزا عیسی وزیر» یکی از رجال بانفوذ و نیکوکار دوره قاجار بود که با حکم ناصرالدین‌شاه بر مسند وزارت تهران یا همان نایب‌الحکومه تهران نشست. او به واسطه ثروتی که از پدر به ارث برده بود و نفوذی که در دربار ناصری داشت، همواره بانی کارهای خیر و عام‌المنفعه می‌شد و با ساخت مسجد، مدرسه و بیمارستانی در محله شیخ هادی و خیابان وحدت اسلامی امروزی، نامش را در تاریخ پایتخت ماندگار کرد. در برخی از منابع مکتوب از بیمارستان نجمیه به‌عنوان نخستین بیمارستان وقفی پایتخت نام می‌بردند؛ درحالی‌که بیمارستان وزیری در سال ۱۳۰۸ شمسی و طبق وصیت میرزا عیسی وزیر از ثلث اموالش ساخته و در سال ۱۲۷۵ شمسی وقف درمان بیماران تهرانی شد. میرزا عیسی وزیر قبل از مرگش به شیخ هادی نجم‌آبادی، از روحانیان محبوب و بانفوذ آن روزگار وصیت کرده بود که با ثلث اموالش، مسجد، مدرسه و بیمارستانی در تهران بسازد. شیخ هادی هم در ۱۲۷۵شمسی از ثلث اموال میرزا عیسی بنای بیمارستانی را در محله شیخ هادی بنیان کرد که این بیمارستان در سال۱۲۷۹ شمسی در ۲ بخش داخلی و جراحی کارش را آغاز کرد و به «بیمارستان وزیری» مشهور شد. این بیمارستان مدتی وابسته به مدرسه عالی طب تهران بود که فرانسوی‌ها آن را اداره می‌کردند و به‌دلیل کمبود بودجه تعطیل شد، اما در سال ۱۲۹۹ شمسی دوباره گشایش یافت و به‌صورت درمانگاه فعالیت کرد. در سال ۱۳۵۵ وزارت بهداری وقت، بیمارستان وزیری را به بهانه ساخت بیمارستانی جدید تخریب کرد، اما این بنا تا سال ۱۳۶۰ متروکه ماند تا اینکه تعدادی از پزشکان و افراد خاندان نجم‌آبادی بخشی از آن را بازسازی کردند.