فیلم دیدن روی سقف مجتمع‌های تجاری

علیرضا محمودی

فرآیند فیلم دیدن در هر جامعه‌ای به شکل غیرمستقیم بر محتوا، روایت و شکل تولید فیلم تأثیر می‌گذارد. مصرف‌کنندگان با استقبال و نحوه اقبال از برخی فیلم‌ها به شکل روشنی سلیقه خود را توضیح می‌دهند و سفارش فیلم مطلوب خود را به فیلمسازان ارائه می‌کنند. در ساختارهای تولید چرخه‌ای مانند سینمای ایران که تولید محدود است و تولید‌کنندگان فضای نمایش فیلم‌ها را از صاحبان سینماها برای اکران در مدت محدودی در اختیار دارند، توجه به سفارش مصرف‌کنندگان به یک ویژگی اصلی تولید فیلم تبدیل شده است.
در ۵۰ سال گذشته سالن‌های سینماهای ایران از تنوع جغرافیایی در محله‌ها و مراکز شهر، به سمت تمرکز در مراکز خرید و بازارهای مدرن تغییر ماهیت شهری داده‌اند.
 در این مدت مصرف فیلم از یک سرگرمی مناسب مردان مجرد به سرگرمی مناسب خانواده‌ها تا یک وقت‌پرکنی برای جمع‌های دوستانه تغییر شکل داده است. تغییر جغرافیایی شهری و جمعیتی مصرف‌کنندگان فیلم در بزرگ‌ترین شهر مصرف‌کننده فیلم نشان تغییر ماهیت سفارش‌هایی است که مصرف‌کنندگان به سازندگان فیلم‌های ایرانی
انتقال داده‌اند.
براساس همین تغییر ماهیت‌ها می‌توان فهمید که گروه دوستانه متشکل از جوانان و میانسالان زن و مرد که براساس قرارهای دوستانه به سینما می‌روند تا چه حد سلیقه متفاوتی از مصرف فیلم با خانواده ایرانی در 4 الی 3 دهه
قبل دارند؛گروه‌های دوستانه امروزی که شکل زندگی فرهنگی‌شان متاثر از شبکه‌های اجتماعی است و اقبال از فیلم‌ها را به روش‌های مختلف در صفحات شخصی خود
بازتاب می‌دهند.
این نمایندگان خرده‌فرهنگ‌های شهری در مجتمع‌های تجاری هویت خود را بازتعریف می‌کنند‌ که بخشی از آنها سالن‌های متنوع سینماست. مصرف فیلم در جامعه امروز ایران که به شکل اقبال از کمدی‌ها اوج گرفته محصول وقت بیشتری است که زندگی سلولی و مشاغل دورکاری برای طبقات نیمه‌مرفه فراهم می‌کند. برای شناخت سینمای امروز ایران، شناخت این طبقه و ویژگی‌های خرده فرهنگ‌های تشکیل‌دهنده آن ضروری است.‌