یادداشت
«عزیز» صادقانه روایت می‌کند
عاشقانه‌ای که در سینمای امروز بی‌نهایت کم‌بها شده است
مهدی یزدانی خرم؛ نویسنده
«عزیز» را تماشا کردم و شگفت‌زده شدم؛ فیلمی خوش‌ریتم با داستانی بی‌نهایت عجیب. این سینماست. «عزیز» است. چون حرف، ایده و روابط انسانی دارد. عزیز ساخته «مجید توکلی» یک گام بسیار بلند است برای او.
فیلم، از پس داستانی که بیننده را با آن شوکه می‌کند بر می‌آید و این دستاورد مهمی است.
بازی بازیگران گیلانی، درخشان است و بازی روزبه حصاری باورپذیر و جاندار. مسئله فراموشی در یک دهه گذشته در سینمای ایران بسیار مورد توجه بوده و در این فیلم نیز محور است. منتها در این قصه یک تردید بزرگ وجود دارد. آیا واقعا مادر سالخورده درگیر فراموشی است یا چنین می‌خواهد؟ این همان تردید عمیقی است که فیلم را برای من قابل توجیه و دیدنی می‌کند. واقعیت چیست؟ «عزیز» صادقانه روایت می‌کند و از بستر گیلان استفاده توریستی ندارد.
روابط آدم‌ها براساس قواعدی خاص تنظیم شده که محصول این بستر هستند و از آن مهم‌تر فیلم تلاش می‌کند «عاشقانه» باشد؛ عاشقانه‌ای که در سینمای امروز بی‌نهایت کم‌بها شده است. «عزیز» با لحظات دلنشین و رگه‌های کمدی، تلخی نیز درخور دارد که به مخاطب فضا می‌دهد .در این روزگار رقص نرهای متعدد و کمدی‌های مطلقا بی‌ارزش، باید «عزیز» را تماشا کرد. فیلم سینمایی «عزیز» عاشقانه‌ای متفاوت از مجید توکلی به تهیه‌کنندگی سیدعلی احمدی با نقش‌آفرینی تحسین‌برانگیز آزاده صمدی، روزبه حصاری، بهمن صادق حسنی، رضا عباسی، شیرین محسنی، عقیق بلوری و زنده‌یاد فاطمه محمدی این روزها در حال اکران در سینماهای سراسر کشور است.
در همینه زمینه :
