مسیر زیارت

موضوع: جاده امامزاده داوود‌ع

موقعیت:  ارتفاعات محله فرحزاد محدوده کشاورزی یونجه‌زار

جاده سخت و طاقت‌فرسای فرحزاد به سمت امامزاده داوود(ع) از جاده‌های تاریخی معروف تهران است. ۴۰ سال قبل از اینکه مسیر آسفالت امروزی ساخته شود، زائران از ارتفاعات روستای فرحزاد راهی زیارت می‌شدند. طبق روایت‌های تاریخی، بقعه و بارگاه امامزاده داوود(ع) در دوره صفویه ساخته شد ولی این زیارتگاه معروف تهرانی‌ها در زمان قاجار بسیار مورد توجه بود و تهرانی‌ها نذر زیارت به امامزاده داوود(ع) را برای حاجت‌روا‌شدن بسیار گره‌گشا می‌دانستند. این گره‌گشایی دلیل خاصی داشت؛ چون آنها باور داشتند که سختی مسیر و پیمودن کوه‌ها و دره‌های پر از سنگلاخ و سختی کشیدن در این مسیر در حاجت‌روا‌شدن نیتشان تأثیردارد.
زین‌العابدین لآلی از اهالی قدیمی محله فرحزاد که خود بارها این مسیر را طی کرده است، می‌گوید: «هنوز از روستای فرحزاد فاصله نگرفته جاده خاکی و شیب‌های طاقت‌فرسا نفس‌ها را ‌بند می‌آورد. در این مسیر کوه‌ها و استراحتگاه‌های زیادی وجود داشت که یکی از آنها «سنگ یک مثقال»‌ بود. در این محل تخته‌سنگ بزرگی وجود داشت که تقریباً مسیر را به اتمام می‌رساند. قدیمی‌ترها می‌گفتند از آنجا چند ساعت تا امامزاده راه بود. زائران به یونجه‌زار که می‌رسیدند نفسی تازه می‌کردند تا بتوانند ادامه مسیر را با قوت پیش ببرند. مسیر آخر همان مسیر کوتاه و سنگلاخی «‌نعل‌شکن» بود. طی این مسیر طولانی نعل الاغ‌ها یا قاطرها می‌شکست که دردسر زیادی به‌وجود می‌آورد. بین «یونجه‌زار»‌ تا «نعل‌شکن»‌ دو مسیر به نام‌های «کتل خاکی»‌ و «آب زندگانی» قرار داشت که گذشتن از پیچ‌وخم این مسیر و رسیدن به «نعل‌شکن» را بسیار دشوار می‌کرد. بعد از آن به «گنبدنما» می‌رسیدند؛ جایی که گنبد امامزاده داوود(ع) معلوم می‌شد. در این محله می‌ایستادیم و سلام می‌دادیم و از همانجا زائران حاجتشان را زمزمه می‌کردند.»
جعفر شهری، نویسنده کتاب طهران قدیم که خود تجربه سفر به امامزاده داوود(ع) از روستای فرحزاد را دارد، می‌نویسد: «کنار استخر سر قنات و اطراف آن فقرا و کم‌بضاعت‌ها سکونت می‌کردند. از این صبح به آن صبح شیر گاو و گوسفند خالص و کره و ماست و پنیراعلا و نان گندم خانگی و دکانی و سردرختی و میوه و هرگونه خوراکی دستفروش‌ها در اختیار مسافران قرار می‌گرفت و اغذیه پخته و نپخته مطبوع ارزان توسط دکاندارها از قبیل آبگوشت دیزی و چلو و پلو و کباب و حاضری و... که رفع حوائج می‌کرد، در آن حد که شاید خرج ولخرج‌ترین راهیان آن، روزانه بیش از چند شاهی نمی‌گردید، به شهادت مخارج خود این نگارنده به‌طور دانگ با همراهان که در سفری که با 11تن دیگر به عزم زیارت به راه افتادیم تا مراجعت که 14روز طول کشید روزانه باآنکه شاید در هر نوبت غذای کبابمان بیش از 5‌تا 8-7 سیر گوشت جهت هر نفر منظور می‌داشتیم و در هر وعده چلوخورش زیاده‌تر از 10سیر روغن اعلا مصرف می‌کردیم و دو نوبت آن گوسفندی نیز برایمان سربریده شد.»