جنگ به سبک سایبری

در سال‌های اخیر جنگ سایبری به یک جنگ متداول بین دولت‌های متخاصم تبدیل شده است. در این نوع جنگ از تکنیک‌های دفاع و حمله به اطلاعات و شبکه‌های کامپیوتری در فضای مجازی استفاده می‌شود که اغلب از طریق یک کارزار سایبری یا مجموعه‌ای از کمپین‌های مرتبط رخ می‌دهد. این کار توانایی حریف را در زیرساخت‌ها از بین می‌برد، ضمن اینکه از ابزارهای جنگی فناورانه برای حمله به سامانه‌های مهم رایانه‌ای حریف استفاده می‌کند. از طرف دیگر، سایبرتروریسم استفاده از ابزارهای شبکه رایانه‌ای برای خاموش‌کردن زیرساخت‌های مهم ملی (مانند انرژی، حمل و نقل، عملیات دولتی) یا اجبار یا ارعاب یک دولت یا جمعیت غیرنظامی است. این یعنی اینکه نتیجه نهایی هم جنگ سایبری و هم سایبرتروریسم یکسان است تا به زیرساخت‌های مهم و سامانه‌های کامپیوتری که در محدوده فضای مجازی با یکدیگر ارتباط دارند، آسیب برساند.

عوامل حمله‌های سایبری
3عامل در ایجاد حمله‌های سایبری علیه یک دولت یا یک فرد نقش دارند: عامل ترس، عامل تماشایی و عامل آسیب‌پذیری. ضریب تماشایی، معیاری از خسارت واقعی حاصل از حمله است، به این معنی که این حمله ضرر مستقیم ایجاد می‌کند (معمولاً از دست‌دادن دسترسی یا از دست‌دادن درآمد) و تبلیغات منفی را منجر می‌شود. در ۸ فوریه ۲۰۰۰، یک حمله انکار سرویس (DDOS) به شدت ترافیک مراجعه به بسیاری از سایت‌های مهم از جمله Amazon , Buy.com , CNN و eBay  را کاهش داد.
این در حالی است که عامل آسیب‌پذیری از چگونگی آســـیب‌پذیری یک سـازمـان یا سـازمان دولــتی در بـــرابر حمله‌های سایبری سوء‌استفاده می‌کند. سازمان‌های بدون سامانه تعمیر و نگهداری ممکن است روی سرور‌های قدیمی کار کنند که از سامانه‌های به‌روز آسیب‌پذیرتر هستند. یک سازمان می‌تواند در برابر حمله DDOS آسیب‌پذیر باشد یا یک نهاد دولتی در صفحه وب خود متوجه حمله سایبری شود. حمله به شبکه رایانه‌ای، یکپارچگی یا صحت اطلاعات را مختل می‌کند که معمولاً از طریق کد مخرب که منطق برنامه و داده‌ها را کنترل می‌کند، منجر به خطا در خروجی می‌شود.