دوره طلایی سردرهای تهران
در دوره قاجار بود که سردرهای زیبا و منحصربهفرد به معماری خانهها و عمارتها راه یافت و به یکی از نمادهای معماری این دوره تبدیل شد. علیرضاعسگری درباره تاریخچه ورود سردرها به معماری خانههای تهران میگوید: «تهران در دوره صفویه هنوز روستایی کوچک بود با خانههای روستایی. در این دوره چندان نشانی از معماری خاص سردرها وجود ندارد. بنابراین ورود سردرها به معماری خانهها و عمارتهای تهران را باید به دوره قاجار و پس از پایتختشدن تهران نسبت داد. در این دوره است که همزمان با افزایش جمعیت تهران، ورود مهاجرانی از اقوام مختلف و توسعه ساخت و سازها و نیز ساخت عمارتهای اعیانی برای رجال سیاسی و چهرههای برجسته، سردرها هم جایگاه ویژهای در معماری خانهها پیدا کردند.»
همایون عبدالرحیمی، نویسنده و پژوهشگردرباره مصالح بهکار رفته در سردرها میگوید: «در ساخت سردرهای خانهها و عمارتهای تهران از 4مصالح عمده استفاده میشد؛ نخست چوب که البته بهدلیل مرمتنشدن این سردرها در دورههای مختلف، نمونههای بسیار کمی از آن باقی مانده است. در محلههای اودلاجان، امامزاده یحیی(ع) بازار و... نمونههایی از سردرهای چوبی وجود داشت. گچ، دومین ماده پرکاربرد در سردرهای تهران است. از آنجا که گچ در اروپا در تزئینات خانه استفاده میشد، بیشتر نقشهایی که در سردرهای گچی دیده میشود، وارداتی است؛ سردرهای پایتخت با نقش و نگارهایی چون شاخ و برگ درخت مو، خوشههای انگور، کاج، انار و نقوش حیوانات مزین شدند.»
عبدالرحیمی ادامه میدهد: « آجر پرکاربردترین عنصر در سردرها است. اما در دوره قاجار استفاده از کاشی در ساخت سردرها هم رواج بسیار داشت. در این دوره تاریخی بهدلیل مراوده بیشتر با اروپاییها، طرحهای بیشتری در کاشیکاری سردرها به کار رفت؛ از بهکارگیری طرحهای اروپایی در سردرها تا تلفیق طرحهای ایرانی و اروپایی که در دوره ناصری به اوج خود رسید، ازجمله استفاده از کاشی هفترنگ و کاشی برجسته که زیبایی خاصی به خانهها میبخشید.»