یار زندگی

مریم دانش‌آموزی درسخوان بود و فکر و ذکری جز رسیدن به مقاطع تحصیلی بالا و بالاتر نداشت، اما وقتی شنید نجار 24ساله تحصیلکرده و نجیبی که افتخار جانبازی و نان‌آوری خانواده‌اش را بر شانه دارد، از او خواستگاری کرده، بدون قید و شرط به او بله گفت. آنها در همان خانه پدری آقا محمدتقی زندگی مشترکشان را شروع کردند و در فاصله 2سال صاحب2فرزند دختر شدند که نامشان را نسا و مائده گذاشتند. حضور نسا و مائده کوچک و مریم مهربان رنگ و بویی تازه به زندگی خانواده عسگریان بخشید و سبب شد که سختی از دست دادن فرزند را راحت‌تر تحمل کنند، اما بار اقتصادی زندگی 2خانواده، وظایف محمدتقی محروم از نعمت پا را که عادت کرده بود روی پای خود بایستد، سنگین و سنگین‌تر کرده بود، ولی او در همان شرایط هم دنبال سهمیه و حقوقش از بنیاد شهید و امور ایثارگران نرفت تا مخارج زندگی‌اش با عرق جبین و بدون کمک نهاد و ارگانی تأمین شود. مشغله‌های زندگی مانع ادامه تحصیل محمدتقی در رشته هنر شد. اما وقتی برای سومین بار در کنکور شرکت کرد و در رشته مهندسی کامپیوتر دانشگاه صنعتی شریف پذیرفته شد، حرف‌های پرنیش و کنایه کسانی که می‌گفتند «با استفاده از سهمیه ایثارگران در دانشگاه قبول شده...» او را آنقدر دل‌آزرده کرد که از ادامه تحصیل کاملا منصرف شد. چند سال بعد نسا و مائده راه ناتمام و آرزوهای فروخورده پدر و مادر را دنبال کردند و با گرفتن مدرک دکتری در رشته‌های مهندسی برق و عمران و به گردن آویختن مدال المپیادهای علمی باعث سربلندی آنها شدند.‌