در انتظار روزهای بهتر
صحبت‌ها و تصمیمات رئیس فدراسیون بسکتبال، خیلی‌ها را به آینده این رشته امیدوار کرده است
صحبت‌های جواد داوری امیدوارکننده است؛ امید به بازگشت روزهای خوب بسکتبالی ایران. بهانه نشست خبری دیروز رئیس فدراسیون، انتخاب سوتیریس مانولوپولوس یونانی به‌عنوان سرمربی تیم ملی بود. در این چند‌ساله، هر چند ماه یک‌بار اتفاق مشابهی در بسکتبال می‌افتد؛ یک مربی برکنار می‌شود و رئیس سرمربی جدید را به نمایندگان وسایل ارتباط جمعی معرفی می‌کند و بعد از چند ماه و بعد از چند شکست دوباره همین پروسه تکرار می‌شود. اما این‌بار داستان متفاوت‌تر از همیشه پیش می‌رود؛ هم انتخاب مطمئن‌تر و شاید بهتری انجام شده و هم به‌نظر می‌رسد خود داوری با تسلط بیشتری فدراسیون را اداره و برنامه‌هایش را اجرا می‌کند.
سرمربیان قبلی با تبصره با فدراسیون قرارداد بسته بودند و ادامه همکاری‌شان شرط داشت و رفتن و ماندنشان به برد و باخت‌ها گره می‌خورد. اما حالا سرمربی یونانی تا زمانی که داوری رئیس باشد، سرمربی می‌ماند. این قرارداد بلند‌مدت(نسبت به مربیان قبلی) تا حدودی تأیید می‌کند مانولوپولوس مربی بهتری است. این مربی باید تمام وقت در اختیار فدراسیون باشد، بازی‌های لیگ و دسته‌های پایین‌تر را ببیند و علاوه بر تیم ملی، بر تیمهای پایه نظارت کند. قرارداد سوتیریس یک سال‌ونیم دوام دارد و اگر در مجمع انتخاباتی بعدی، داوری رئیس منتخب باشد، او تا المپیک 2028 به کارش ادامه می‌دهد؛ البته اگر منتقدان و کارشناسان فدراسیون به اندازه باخت‌هایی که قرار است او و تیمش بعد از تغییرات و نسل‌سازی متحمل شوند، صبر داشته باشند. داوری که پیش‌بینی این نقدها را کرده، دیروز از همه خواست صبور باشند و بعد از نتایج سرمربی جدید را قضاوت کنند. او مثال ژاپن را زد: «ژاپنی‌ها از 2011 تا 2022 مدام شکست می‌خوردند اما صبر کردند و نتیجه گرفتند.» ورزش نتیجه‌‌محور ایران طاقت دیدن باخت را دارد؟ تجربه، جواب منفی به این سؤال می‌دهد.
انتخاب سرمربی خارجی و اعتماد به او نه‌تنها اتفاق مهم است و نه‌تنها خواسته بسکتبالی‌ها از فدراسیون. سال‌هاست که نگرانی اصلی بسکتبالی‌ها کنار رفتن نسل طلایی و نبود جایگزین برای آنهاست. برنامه اصلی فدراسیون برای آینده، استعدادیابی است؛ کاری که نزدیک به 2دهه کمتر در این رشته دیده شده؛ استعدادیابی‌ای که قرار است منطقه‌ای و با توجه به پتانسیل‌های موجود هر منطقه انجام شود و مهم‌تر از این، سپردن این استعدادها به مربیان خارجی است. داوری دیروز از استخدام یک مربی مونته‌نگرویی برای این استعدادها خبر داد. این مربی قرار است در آینده‌ای نزدیک به ایران بیاید و البته: «یک مربی کم است، ما تعداد را بیشتر کنیم.» استعدادیابی فقط برای یک جنس نیست و قرار است هم برای تیم ملی زنان و هم برای تیم مردان پشتوانه‌سازی شود با این تفاوت که مربی مونته‌نگرویی به جای خود دختران، مربیان آنها را آموزش می‌دهد.
خبر دیگر که برای تیم ملی زنان اهمیت ویژه‌ای دارد، پیگیری حضور آنها در بازی‌های آسیایی2026 است. دوره قبل کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش اجازه ندادند تیمهای ملی والیبال، بسکتبال و هندبال زنان در هانگژو حاضر شوند. ناگفته معلوم است که دلیل، ناتوانی آنها در کسب مدال بود. اما این‌بار حداقل در فدراسیون بسکتبال رایزنی‌ها برای اعزام تیم زنان به ناگویا آغاز شده است. داوری که با کیومرث هاشمی، وزیر فعلی مذاکراتی را انجام داده بود، حالا باید منتظر وزیر جدید دولت جدید باشد؛ «ما حتی همه هزینه‌ها را خودمان پرداخت می‌کنیم ولی می‌خواهیم تیم زنان یک تورنمنت مهم را تجربه کند.»
بسکتبال ایران که تا همین چند سال پیش یکی از قدرت‌‌های اول آسیا بود، حالا تیم شکست‌خورده قاره است. داوری این اتفاق را نتیجه حضور خارجی‌ها در تیمهای ملی حریفان می‌داند و مدعی است اگر خارجی‌ها از این تیم‌ها حذف شوند باز هم قدرت به ایران برمی‌گردد. برای حل این مشکل شاید ایران هم شبیه رقبا شود اما آیا این اجازه به فدراسیون داده می‌شود؟ دوره‌های قبل یکی از نقدهای اصلی به فدراسیون این بود که چرا به جای بازیکنان خود ایران، بازیکنان دوملیتی در تیم ملی حضور دارند؟
بعد از روزهای سختی که بسکتبال پشت‌سر گذاشته، المپیک پاریس را از دست داده و به‌خاطر شکست‌هایی که داشته با خشم افکار عمومی روبه‌رو بوده، شاید حالا بشود منتظر روزهای بهتر بود، رویای قهرمانی در آسیا بافت و به المپیک لس‌آنجلس فکر کرد.
