پیشگیری بهتر از درمان

فهيمه طباطبايي | روزنامه‌نگار 

در هفته‌اي كه گذشت، 2خبر حال بسياري از مردم را به‌هم ريخت و آنها را همزمان ناراحت و خشمگين كرد. اولي خبر ضرب و شتم يك دانش‌آموز توسط مدير مدرسه در يكي از مدارس قزوين بود و دومي مربوط به ضرب و شتم يك پسر 12 ساله توسط يكي از اراذل و اوباش كه حتي از صحنه كتك زدن فيلم هم گرفته و در صفحه مجازي خود براي جذب فالوئر منتشر كرده بود!
اگرچه هر دو اتفاق از سوي نيروي انتظامي پيگيري و براي هر دو ضارب پرونده قضايي تشكيل شد اما 2‌پرسش اساسي در اين باره وجود دارد كه بايد مسئولان نسبت به آن پاسخگو باشند و به جاي برخورد پليسي پس از وقوع فاجعه، اقدامات پيشگيرانه انجام دهند. 
در مورد ضرب و شتم دانش‌آموز توسط مدير مدرسه كه اتفاقی تكراري در آموزش و پرورش است، چرا مسئولان ارشد اين وزارتخانه در گزينش‌هاي رسمي خود كه از قضا بسيار پيچيده و چند لايه هم هست و تا كوچه و محله فردي كه در آزمون استخدامي فرهنگيان قبول شده، ادامه مي‌يابد و براساس آن، موارد زيادي را كه نمره قبولي بالايي داشته‌اند، رد مي‌كنند، گزينه بررسي سلامت روان معلم، مدير و (در كل) كادر مدرسه را قرار نمي‌دهند؟ چند سال ديگر و چند بار ديگر بايد تنبيه بدني دانش‌آموز در مدارس رخ دهد تا فكری اساسي براي جلوگيري از اين اتفاق زشت و زننده در مدارس شود؟
آيا اصولا سلامت روان معلم براي آموزش و پرورش مهم است يا نه؟ چرا بايد مدير يك مدرسه به خود اجازه دهد كه بيني يك كودك را بشکند و پرده گوش او را پاره كند يا آنقدر او را بزند كه ستون فقرات او آسيب ببيند؟ وقتي او جرات كرده و اين حجم از خشونت را حق خود مي‌داند، در برخورد عادي و روزمره با ساير معلمان و دانش‌آموزان ديگر چگونه رفتار مي كند؟ 
از سوي ديگر چرا اينستاگرام اجازه انتشار چنين صحنه‌هاي خشونت آميزی را به يك فرد مي‌دهد و بدتر اينكه چرا پلتفرم هاي داخلي آن را بازنشر مي‌كنند؟ چرا مردم عادي كه ديدند آن را به عنوان يك فيلم خشونت‌آميز گزارش نمی‌كنند تا اينستاگرام مجبور به حذف آن شود يا درخواست برخورد جدي با فرد ضارب را ندارند؟ خلاصه آنكه خشونت عليه كودكان تحت هيچ شرايطي توجيه‌پذير نيست و بايد از آن پيشگيري كرد؛ چون نوشدارو بعد از مرگ سهراب فايده‌اي ندارد و كودك خشونت‌دیده، آسيب‌هاي جدي روحي و رواني را تجربه خواهد کرد.