جشن ملت‌ها

 طبیعتا مسابقات المپیک از نظر فنی در اغلب رشته‌های ورزشی حکم «قله» را دارد. اگر فوتبال و یکی دو استثنای دیگر را کنار بگذاریم، این موضوع در مورد سایر رشته‌ها به‌شدت صدق می‌کند؛ کمااینکه شما می‌دانید یک کشتی‌گیر یا تکواندوکار یا وزنه‌بردار همه تلاشش را می‌کند تا با بهترین فرم به المپیک برسد و آنجا بدرخشد. اصلا تقویم زندگی خیلی از این ورزشکاران با محوریت المپیک تنظیم می‌شود؛ چنان‌که مدت‌های خواب و خوراک و زمان استراحت و شیب تمرینات و نوع کارشان را طوری می‌چینند که فقط و فقط همان چند روز یا حتی چند ساعت برگزاری مسابقات در المپیک را روی فرم باشند و بهترین خروجی را بگیرند.
با همه اینها اما ارزش واقعی المپیک جای دیگری است؛ اینکه این مسابقات، اصیل‌ترین بازتاب‌دهنده فلسفه و روح ورزش در جهان به شمار می‌رود. این هرگز شعار نیست؛ بردها و باخت‌ها، کامیابی‌ها و ناکامی‌ها و جام‌ها و شکست‌ها می‌آیند و می‌روند اما حکمت و ماموریت ورزش، نزدیک‌کردن آدم‌ها به هم است. فقط در یک نمونه از هزاران، ببینید که ورزش چه دوستی و کشش باطنی عمیقی بین کشتی‌گیران ایرانی و آمریکایی ایجاد کرده؛ نامه‌ها و پیام‌های جردن باروز و دیوید تیلور برای رقبای ایرانی‌شان را بخوانید و ببینید این همه عشق، بین آدم‌هایی که فرسنگ‌ها دور از هم، در دو نظام فرهنگی و سیاسی کاملا متفاوت زندگی می‌کنند، غیر از ورزش از چه راه دیگری ممکن بود به‌وجود بیاید؟
همه اینها یعنی المپیک قشنگ است، ارزشمند است و محمل رفاقت و رقابت توأمان به شمار می‌آید. به جشنواره بزرگ صلح ملت‌ها خوش آمدید!