تلسکوپ‌های زمینی چه چیزهایی را به تصویر می‌کشند?

تلسکوپ‌های زمینی پیش از پیدایش تلسکوپ‌های فضایی تنها منبع کشفیات آسمان‌ها و کهکشان بوده اند. اما آنچه از طریق این تلسکوپ‌ها دیده می‌شود در نوع خود می‌تواند برای منجمان آماتور هم جذاب باشد.

ماه
حتی کوچک‌ترین تلسکوپ نیز نماهای خیره‌کننده‌ای از سطح ناهموار ‌ماه را نشان می‌دهد. ویژگی‌های جدید هر شب در امتداد قسمت ترمیناتور، جایی که بخش‌های روشن و تاریک قرص ‌ماه به هم می‌رسند، برجسته می‌شوند. دهانه‌ها، دشت‌های گدازه‌ای صاف و کوه‌های دندانه‌دار فراوان روی سطح‌ ماه جذابیت بی‌پایانی دارند.

سیاره‌ها
زهره، مریخ، زحل و مشتری سوژه‌های خوبی برای مطالعه با تلسکوپ هستند. آنها حتی با اعمال ویژگی بزرگ‌نمایی باز هم بسیار کوچک اما به اندازه کافی روشن هستند تا حتی از آسمان شهرهای پر از نور دیده شوند. تلسکوپ با هر اندازه‌ای می‌تواند قرص قرمز کمرنگ مریخ، گوی زرد کم‌رنگ زحل و حلقه‌های زیبایش و مشتری و قمرهای درخشان آن را نشان دهد. اگر شرایط دید خوب باشد، نوارهای ابر رنگارنگ مشتری و لکه قرمز بزرگ آن با تلسکوپ‌های زمینی قابل مشاهده است.

خوشه‌های ستاره‌ای
هیچ تلسکوپی ستاره‌ها را بیشتر از نقاط کوچک اما رنگارنگ نشان نمی‌دهد. ستاره‌های دوتایی، مانند جفت طلایی-آبی معروف آلبیرو، هدف محبوبی برای تلسکوپ‌های زمینی است. همچنین خوشه‌های ستاره‌ای متعددی در اندازه‌ها و درخشش‌های مختلف وجود دارد که می‌توان آنها را جواهرات آسمان نامید.

سحابی‌ها
مانند دانه‌های برف، هیچ‌ کدام از ابرهای شبح‌مانند گاز و غبار شبیه به هم نیستند. همه کم‌نورند و در تلسکوپ بیشتر به رنگ خاکستری یا سبز ظاهر می‌شوند اما شکل و ساختار آنها با صبوری قابل‌مشاهده است.

کهکشان‌ها
سوژه‌های کم‌نور فوق‌العاده دور و چالش‌برانگیز را می‌توان کهکشانی اطلاق کرد که با تلسکوپ‌های زمینی نیز قابل مشاهده است. اما اندازه تلسکوپ در دیدن مدل‌های مختلف کهکشان‌ها هم دخیل است. در آسمان‌های تاریک با دوربین‌های 6اینچی می‌توان نکات ساختاری را در درخشان‌ترین کهکشان‌ها تشخیص داد. هرچه زمان بیشتری برای مشاهده آنها صرف شود، چشم برای دیدن جزئیات ضعیف‌تر بهتر عمل می‌کند.