«خدادست های عباس را به او برگرداند.» با همان ته لهجه آبادانی و صدای آرامی که سرشار از ذوقی وصف ناپذیر است این را می گوید و پشت سرهم خدا را شکر می کند. او زینب، مادر عباس است ؛کسی که سال‌های سال قصه دست های زیبای عباس را برای پسرک بهانه گیرش روایت می کرد؛« عباس بهانه دست هایش را زیاد می گرفت. من هم همیشه قصه دست های زیبای عباس و خدا را برایش می گفتم با این مضمون که دست های تو آن‌قدر زیبا و نورانی بود که خدا عاشقشان شد و تو قبل از به‌دنیا آمدن در همان بهشت دست‌هایت را به خدا یادگاری دادی و آمدی!»
دروازه بانی با دست‌های نو
در همینه زمینه :
