دو روز دیرتر گونه‌ای متفاوت در حوزه سینمای اجتماعی

سیدمحمد حسینـی*

فیلم سینمایی دو روز دیرتر گذشته از ساختار و تکنیک و مسائل فنی به حسب مضمون و لحن بیان فیلم امروز است و می‌تواند ممتاز محسوب شود. چرا که هم در انتخاب موضوع یعنی مسئله بسیار مهم فرزندآوری و هم در لحن یعنی بیان شیرین برای مخاطب جوان درست عمل کرده و حرف خود را می‌زند. این یک واقعیت جاری است که ایران در حال فرو رفتن در سیاه‌چاله جمعیتی عظیمی است که می‌تواند بزرگ‌ترین چالش سال‌های آینده این سرزمین کهن باشد. این واقعیت روزگار ماست که چالش جمعیت در همه ارکان اجتماعی از خدمات عمومی پزشکی گرفته تا پیشرفت اقتصادی و قدرت نظامی را می‌تواند تحت‌تأثیر قرار دهد و این واقعیت تلخ فرهنگی است که آرام آرام صلابت پدرانه در حال افول و عاطفه مادرانه در حال ولخرجی در عرصه‌های بی‌ربطی همچون حیوانات خانگی و امثال آن است و اگر مدیران فرهنگی دست روی دست گذاشته و نظاره‌گر این فاجعه عظیم باشند دیر نخواهد بود که تعداد داروخانه‌ها از تعداد خواربارفروشی‌ها و تعداد مراکز فروش غذای حیوانات از نانوایی‌ها و تعداد مراکز درمانی سالمندان از مهد کودک‌ها بیشتر شده و کهن مرز و بوم ایران در کهولت ناشی از بی‌عملی فرهنگی مسئولان خود گرفتار خواهد شد. دو روز دیرتر یک چالش اساسی است هم برای سازندگانش که می‌خواهند موضوع فرزندآوری را در سینمای ایران با یک پوشش عفیفانه و قالب عمومی بیان کنند و هم برای سرمایه‌گذاران که چالش ورود به حوزه مسائل واقعی و مهم اجتماعی را آغاز کرده‌اند. شاید اگر به‌جای دو روز دیرتر فارابی روی یک فیلم اجتماعی سیاه سرمایه‌گذاری می‌کرد و روایت فتح روی درماندگی نئورئالیستی بعد از جنگ یک اثر خسته‌کننده خلق می‌کرد و یا اگر حوزه هنری یک کار ناظر به حوزه سلوک و بی‌ربط به وضعیت روانی امروز اجتماعی را  سرلوحه کار خود قرار می‌داد احتمالا هیچ‌یک از نقدهای منفی موجود در اتمسفر امروز سینمای ایران متوجه این نهادها نبود.
جای تعجب است که برخی دوستان نویسنده و منتقد بدون توجه به کارکرد این اثر آن را بی‌پروا و بی‌پرده تلقی می‌کنند درحالی‌که سینما همان جایی است که اتفاقا می‌تواند درجه‌بندی سنی داشته باشد.
سینما همان جایی است که می‌تواند مخاطب خاص را برای بیان حرف‌های خود درنظر بگیرد. سینما همان جایی است که اغلب مخاطبانش در طبقه سنی بین 20 تا 30سال هستند، یعنی درست سنین باروری فرزندآوری و گروه هدف مخاطب همین فیلم و سینما همان جایی است که با تأثیر‌گذاری حسی عاطفی می‌تواند زمینه را برای پذیرش موضوعاتش فراهم کند. تنها شرط این موضوع همان است که به زبان مخاطبش با او وارد مخاطبه شود. در غیراین صورت مخاطب بی‌رحم سینما عقد اخوت با هیچ اثری نبسته و در قبال بهایی که برای بلیت پرداخت می‌کند انتظار تماشای اثری دارد که استانداردهای لازم معنایی و زبان بیان روان و بی‌پروایی داشته باشد.
*مدیر انجمن سینمای انقلاب و دفاع مقدس