بیچاره پرسپولیسی‌ها طفلک گوچی، طفلک سامان

سیامک رحمانی روزنامه‌نگار

   اگر از ما بپرسید دعوای کی‌روش و برانکو آخرش چی می‌شود، جوابمان این است که هیچی نمی‌شود. وضعیت دلار و بازار چی شد؟ آخرش چی می‌شود؟ این هم آخرش همان می‌شود. چون این طرف که انگار کلا عقل را تعطیل کرده و بنا را گذاشته بر دعوا و این که کوتاه نیاید، حتی اگر خودش نابود شود. آن طرف هم همه هم و غم‌اش این است که پدر این طرف را دربیاورد و مادرش را به عزایش بنشاند و تا به نتیجه نرسد ول نمی‌کند. (منظورمان از این طرف کی‌روش بود و از آن طرف برانکو) ما هم این وسط قاق‌ایم و کسی تره برایمان خرد نمی‌کند که بخواهد کمی منطقی‌تر رفتار کند. ملت هم دودسته شده‌اند، یک عده زیر علم کی‌روش سینه می‌زنند و هر کاری استاد بکند می‌گویند آفرین! حرفه‌ای‌اش این است! یک عده هم که آن طرف خودشان را برای برانکو و علی کریمی می‌کشند و فکر می‌کنند مسئولیت تاریخی‌شان این است که در هر شرایطی از پرسپولیس و برانکو حمایت کنند حتی اگر استاد کاملا نامربوط بگوید و برود با رسانه‌های کروات مصاحبه کند و بگوید همه مردم ایران دلشان می‌خواهد دالیچ سرمربی تیم‌ملی شود! 
البته این را هم متوجه نمی‌شویم که چرا بعضی‌ها از این دعوا تعجب می‌کنند و فکر می‌کنند امر غریبی است. بالاخره اینجا ایران است و دو نفر را پیدا نمی‌کنید که با هم سر سازش داشته باشند و با هم بسازند (البته غیر از آقای روحانی و نوبخت که تا تهش با هم هستند) و مجادله و گیس و گیس‌کشی اصلا نمک زندگی ماست. شما نگاه کن این روزها کیهان هم دارد به اطلاعات حمله می‌کند. از اینها قدیمی‌تر و 
هم‌ریشه‌تر داریم؟ 
   اجازه بدهید که بگویم خیلی دلم برای رضا گوچی سوخت. در مظلومیت آمد و برای تیم‌ملی از جان مایه گذاشت و تاریخی‌ترین گل‌ها را زد و در مظلومیت هم خداحافظی کرد. نه برایش طاق نصرت زدند نه تیتر «رضا نرو» کار کردند نه هیچی. اگر بازیکن استقلال و پرسپولیس بود الان برایش چه‌ها نمی‌کردند. اما شما ندیدید جایی مقام‌مسئولی کسی پیام بدهد دو کلمه از او تشکر کند. قدردانی کند. موقع آمدن این بازیکنان که برایشان هیچ کاری نمی‌کنیم. نه مهمانی می‌گیریم نه مراسمی نه هیچی. عین غربتی‌ها باید بیایند بروند گوشه تمرین. حداقل موقع رفتن کمی بهشان بها بدهیم. دعوتی، مراسمی، بازی خداحافظی، چیزی. مگر این که رسانه‌ها هی بنویسیند و فشار بیاورند تا آقای تاج یادش بیفتد. خب البته آقای تاج هم گرفتار است این همه مهمان برده روسیه باید موقع برگشتن هم بهشان رسیدگی کند. وقت برای گوچی که ندارد. بیچاره سامان قدوس را بگو که دارد نگاه می‌کند و پیش خودش می‌گوید عجب غلطی کردیم آمدیم تیم‌ملی. این که گلزن‌ تیم بود و محبوب دل‌ها. ببین عاقبت ما چی می‌شود. این وسط خداحافظی سردار را هم داشتیم که خیلی لج‌آور و البته سرگرم‌کننده بود. 
   الان تکلیف بیرانوند و وحید امیری چی می‌شود؟ بعد از90 و بوقی 4تا بازیکن باکیفیت رو کرده‌ایم که پیشنهادهای بین‌المللی دارند و ممکن است بروند بوندس‌لیگایی، لالیگایی، جایی و ملت را کمی خوشحال کنند. آن‌وقت از بین آنها دوتایشان این بیران و وحیدند که گیر کرده‌اند و اگر بخواهند بمانند هزار
 حسرت دارند و اگر بخواهند بروند هزار حرف و نفرین پشت سرشان است که تیم‌شان را در این موقعیت تنها گذاشتند. الان تکلیف چیست؟ این چه بلایی بود که سر پرسپولیس آوردند و از بازیکن گرفتن محرومش کردند. خب اگر محروم نبود الان با پول انتقال این دو تا (البته امیری که بازیکن آزاد است) می‌توانست دو تا بازیکن تاپ بیاورد دستش خالی نباشد. الان، هم درآمدش را از دست می‌دهد، هم باید التماس بازیکنان را بکند بمانند، هم باید پول بیشتر بهشان بدهد تا ناز نکنند، هم خفت دادن کسانی که دلشان می‌خواست لژیونر داشته باشیم را تحمل کند. هم خیلی چیزهای دیگر. همه‌اش هم به‌خاطر ندانم‌کاری مدیرانی که خودشان الان نیستند و هیچ جریمه‌ای هم ندادند و جایی هم جواب ندادند و به ریش ما هم دارند می‌خندند. یعنی فکر 
می‌کنید وضع این باشگاه‌ها و مدیرانش ممکن است روزی درست شود؟
   خبر می‌دهند که دنیل ارزانی چشم گواردیولا را گرفته و حاجی دلش می‌خواهد بچه خرم‌آباد را ببرد منچستر و لباس آبی آسمانی تنش کند. اگر خبر درست باشد و بابای دنیل برایش بازار گرمی نکرده باشد، پسرک رستگار شده. حالا سیتی هم نرود می‌رود نیوکاسل یا آرسنال یا جایی. با پرسپولیس که قرارداد ندارد بگویند بمان، تیم را تنها نگذار. در این شرایط هم کمتر کسی پیدا می‌شود حواس‌اش باشد کی‌روش چه الماسی را ندید و ندیده گرفت. الان اگر مایلی‌کهن و ژنرال جای کی‌روش بودند جوراب‌شان را پاره می‌کردیم که چرا استعداد را تشخیص نداده‌اند و او را به تیم‌ملی دعوت نکرده‌اند. اما کی‌روش چون کارش درست است هر تصمیمی گرفته باید بگوییم ایول. هرچند که ارزانی خودش شانس آورد به تیم‌ملی ایران دعوت نشد. قرار بود کجا برسد؟ آخر کارش می‌شد گوچی و دژاگه و سامان قدوس. طفلک سامان قدوس. حالا سال تا سال باید بنشینیم هنرنمایی و پیشرفت ارزانی را تماشا کنیم و فکر کنیم ببین از خرم‌آباد به کجا رسید. فکر کنیم چرا مسیر موفقیت خیلی‌ها از فرودگاه امام می‌گذرد.
   آقا من از همه عذر می‌خواهم. می‌دانم که هیچ‌کس خوشش نمی‌آید این حرف زده شود، اما درباره فغانی و قضاوت‌هایش در جام‌جهانی زیادی جوگیر نشده‌ایم؟ خب داور درجه یکی است و کارش را عالی انجام داده دمش گرم. دیگر این همه دادار دودور و فرش قرمز ندارد که. والا بعید است در بقیه دنیا برای داورهایشان این‌قدر نوشابه باز کنند. حتما باید صادق زیباکلام بیاید و تذکر بدهد که موفقیت داور را نباید توی بوق کرد و برایش سرود افتخار پخش کرد؟ یعنی خودمان این‌قدر احساساتی هستیم که این چیزها را متوجه نمی‌شویم؟ فدراسیون و کمیته داوران باید از فغانی به شایستگی استقبال کنند درست، اما همان‌طور که سوت اشتباه فغانی شکست ملی قلمداد نمی‌شود به موفقیت‌هایش هم باید به اندازه بها داد. 
باز هم ببخشید.