چرا بعضی وقت‌ها نمی‌خواهیم قبول کنیم روی اعصاب تماشاگر راه نرویم. چرا همیشه بدترین راه را برای اجرای یک کار انتخاب می‌کنیم. برای اجرای یک روش-در زمین فوتبال یا تلویزیون فرقی نمی‌کند- ساده‌ترین روش، لزوما بهترین روش نیست. برنامه‌سازی در تلویزیون هم شده مثل فوتبال دفاعی ما. هر آن امکان دارد گل بخوریم.
طرفداران کی‌روش شیوه دفاعی‌اش را می‌ستایند و در مقابل منتقدانش از روشی می‌گویند که او در این هفت سال در تیم‌ملی پیاده کرده است. محکم کردن ساختار دفاعی در کمربند یک سوم ابتدایی زمین خودی. این روش البته تا اینجا جلوی خیلی از تیم‌ها جواب نداده است. اگر ملاک را فقط-و فقط- دو جام‌جهانی بگیریم که این روش را پیاده کردیم، در واقع طرف زیادی از این روش نبسته‌ایم. جلوی نیجریه که مساوی کردیم(یعنی احتمالا کارمان را خوب انجام داده‌ایم) از آرژانتین باختیم(گیرم با سرِ بلند، ولی به هر حال باختیم)، مقابل بوسنی که نابود شدیم، مراکش را با یک گل به‌خودی بردیم(که در کل بازی از فشار مراکش نمی‌توانستیم از باکس خودمان بیرون بیاییم و از دو، سه ضد حمله که داشتیم هم نتوانستیم استفاده کنیم)، از اسپانیا هم یک گل خوردیم و باختیم( این یکی هم گیرم با سرِ بالا!) و با پرتغال مساوی کردیم (البته تیم رونالدو به برد نیازی نداشت، در آن صورت شاید شرایط فرق می‌کرد.) خب در سال 98 هم تیم ایویچ تقریبا دورو بر همین احوالات نتیجه گرفت. از یوگسلاوی یک کاشته خوردیم(که ضدحمله میناوند اگر گل می‌شد مساوی کرده بودیم)، آمریکا را بردیم و از آلمان(آن زمان قهرمان اروپا) هم دو هیچ باختیم. این‌ها را گفتم که به نکته جدی‌تری برسم. پتانسیل ذاتی ما برای باختن به وجود نیامده است. باخت‌های خفیف و بردهای خفیف همیشه در دستور کار ایران بوده است. باد کردن این تیم و توی سر تیم‌های دیگر تاریخ فوتبال‌مان زدن دردی را دوا نمی‌کند. در یک کلام هنوز شخصیت برد نداریم. برای این باید فکری بکنیم.
یکی از رو اعصاب‌ترین برنامه‌های تلویزیونی این دوره لذت‌بخش، فصل داغ فوتبال شبکه ورزش است. به‌حدی که شبکه تخصصی ورزش انگار خاله‌زنک بازی برایش بیشتر اهمیت دارد تا تحلیل بازی‌ها. برنامه عادل هم با اینکه در بعضی از جنبه‌ها روی اعصاب بیننده است-مثل شوخی‌های بی‌مزه محمد رضا احمدی(با اینکه فوتبال را خوب گزارش می‌کند،فکر می‌کند خیلی با نمک است و مدام باید مزه بریزد)-از این جنبه تحملش از برنامه فصل داغ فوتبال ساده‌تر است. عادل هم که دیگر دارد در اجرای برنامه‌اش مثل گزارش‌هایش افراط می‌کند و مزه‌پرانی‌های بی‌موقعش خیلی وقت‌ها لوس جلوه می‌دهد. اما هنوز به جایی نرسیده که نشود تحملش کرد. جواد خیابانی سال‌هاست روی آنتن است. مرد شریفی است، به زلزله‌زده‌ها کمک کرده است و بانی خیراست. اما چرا نمی‌خواهد کمی خودش و اجرایش را اصلاح کند؟ چرا فکر می‌کند برای مردم جذاب است اطلاعات زیر خاکی او را بدانند؟ همین امروز برنامه‌اش را ببینید. اگر از 1938 تا 2014 بهانه‌ای پیدا نکرد برای اینکه اطلاعات آرشیوی‌اش را به رخ بکشد. در این چند روز هم که سردار آزمون از تیم‌ملی خداحافظی کرده، انگار مجبورش کرده‌اند که سردار را برگرداند. فهم این نکته چقدر سخت است که تیم‌ملی جای مردهاست، نه بچه‌ها؟ افراط در اینکه «ببینید من چقدر خوبم» دیگر دارد حال تماشاگر را بد می‌کند. در شبکه ورزش تنها چیزی که وجود ندارد تخصص ورزشی است.
ببینید ما چقدر خوبیم!
در همینه زمینه :
