لیگ پانزدهم، آخرین فصل فوتبال باشگاهی ایران بود که رقابت قهرمانی در آن تا آخرین ثانیه از آخرین هفته ادامه داشت. استقلال خوزستان و پرسپولیس در حالی هفته آخر لیگ را آغاز کردند که در استادیوم خانگی هر کدام از آنها، یک جام قهرمانی دیده می‌شد. جام تهران سرانجام بدون استفاده ماند و جامی که به خوزستان برده شده بود، تنها به‌خاطر تفاضل گل بیشتر روی دست اهوازی‌ها بالا رفت. در دو فصل گذشته، لیگ‌برتر تنها یک مدعی داشت و برای پیش‌بینی نام تیم قهرمان، به هیچ جانور پیشگویی نیاز نمی‌شد. پرسپولیس تا پایان نیم‌فصل اول لیگ‌برتر شانزدهم با تراکتورسازی جنگید اما فروپاشی تراکتور، شرایط را برای قهرمانی بی‌دردسر قرمزها فراهم کرد. در فصل گذشته، قرمزها حتی در رقیبی در حد و اندازه تراکتور هم نداشتند و تقریبا در سراسر لیگ هفدهم، صدر جدول در اختیار پسران برانکو بود. تصور می‌شد لیگ‌برتر هجدهم، هیجان و التهاب را به بالای جدول بیاورد اما شرایط، این طور نشان می‌دهد که این فصل از فوتبال ایران نیز، به احتمال بسیار زیاد تنها با یک تیم مدعی و یک جشن قابل پیش‌بینی همراه خواهد شد.
استقلال تهران، تنها تیمی است که برای جنگیدن بر سر قهرمانی کاملا آماده به‌نظر می‌رسد. حفظ مامه تیام به هر قیمتی، مشخص می‌کند که این باشگاه به‌جز قهرمانی لیگ هیچ هدف دیگری در سر ندارد. آنها در فصل نقل‌و‌انتقالات بسیار پرکار بوده‌اند و اگر بتوانند قرارداد چند ستاره اصلی‌شان را نیز تمدید کنند، با بهترین ترکیب و بهترین نیمکت لیگ به مصاف رقبا خواهند رفت. استقلال، خودش را مهیای نبرد کرده اما آیا تیمی می‌تواند قهرمانی پسران شفر را با تهدید روبه‌رو کند؟ جدی‌ترین گزینه، پرسپولیس خواهد بود. تیمی که به‌دلیل محرومیت، حداقل تا هفته پانزدهم هیچ خرید تازه‌ای را در ترکیب ندارد. در همین شرایط، قرمزها دیگر فرشاد احمدزاده، صادق محرمی و محسن مسلمان را نیز در اختیار نخواهند داشت. احتمال جدایی وحید امیری، نگرانی‌ها را درمورد این تیم بیشتر می‌کند. تیمی که در هر دو فصل گذشته قهرمان لیگ شده و برای تکرار این اتفاق، به انگیزه‌های متفاوتی نیاز دارد. سپاهان اگر چه نفرات خوبی را به خدمت گرفته اما با این حجم از تغییر و تحول، طول می‌کشد تا ذهنیت چند فصل گذشته را کاملا عوض کند. امیر قلعه‌نویی و ستاره‌ها، برای قهرمان‌شدن به زمانی بیشتر از یک سال نیاز خواهد داشت. امید نمازی کم‌تجربه، می‌تواند مانعی برای رویای قهرمانی ذوب‌آهن باشد. تیمی که البته به جز مسلمان و حسن‌زاده، ستاره بزرگ دیگری را جذب نکرده است. سایپا با از دست دادن قلی‌زاده و احتمالا ترابی دیگر ترسناک نیست و درباره سرمربی جدید تراکتور، تردیدهای زیادی وجود دارد. تیم تبریزی دو ستاره مثل ایرانپوریان و کیانی را به سادگی از دست داده و هنوز نتوانسته جانشینان درجه یکی برای آنها پیدا کند. فاصله امروز استقلال با رقبا، زیاد به‌نظر می‌رسد و اگر این فاصله در طول فصل نیز وجود داشته باشد، لیگ‌برتر دوباره خیلی زود قهرمان‌اش را خواهد شناخت.
عملکرد درخشان ستاره‌های لیگ برتری در تیم‌ملی، نشان می‌دهد کیفیت لیگ فوتبال ایران به مراتب بهتر از گذشته شده اما این کیفیت الزاما به معنای «جذابیت» نیست. جذابیت زمانی شکل خواهد گرفت که هر هفته و هر مسابقه، تاثیر خاص خودش را در سرنوشت جدول نهایی داشته باشد. بدنسازی خوب پرسپولیس، انگیزه‌های ژنرال، فصل خوب تراکتور و نقشه‌های غافلگیرکننده امید نمازی، تنها عواملی هستند که می‌توانند سد راه قهرمانی بی‌دردسر آبی‌ها شوند. اگر این اتفاق‌ها رخ ندهند، سرنوشت لیگ همانند دو فصل گذشته خواهد شد. به‌نظر می‌رسد این‌بار حتی رقابت چندانی در انتهای جدول نیز وجود ندارد. چرا که سپیدرود و نفت مسجدسلیمان به حال خودشان رها شده‌اند و از حالا گزینه جدی سقوط به دسته پایین‌تر به شمار می‌روند.
بار دیگر، لیگی که می‌شناسیم
در همینه زمینه :
