جشنواره قورمه در «مهریز»

چهارمین جشنواره قورمه در شهرستان مهریز استان یزد برگزار می‌شود. قرار است در این جشنواره بیش از ۸۰ غرفه اقدام به عرضه قورمه، سایر غذاها و نان‌های سنتی مهریز ‌کنند.  به گزارش همشهری، مدیر پایگاه میراث جهانی باغ پهلوان‌پور شهرستان مهریز از آماده‌سازی باغ برای برگزاری جشنواره خبر داد و گفت: اجرای زنده هنرمندان صنایع‌دستی، برپایی کافه شهدا، برپایی غرفه هنرهای تجسمی کودکان و غرفه‌های ورزش و جوانان از دیگر بخش‌های این جشنواره است. به‌گفته الهام جلوداری، با هدف حفظ سیما و منظر باغ و امکان استفاده بازدیدکنندگان از زیبایی‌های پاییزی باغ جهانی پهلوان‌پور و با عنایت به محوطه‌سازی ورودی باغ، برای ایجاد دسترسی مناسب بازدیدکنندگان به غرفه‌ها و گردش مطلوب نمایشگاهی، امسال غرفه‌ها در محوطه
ورودی باغ برپا می‌شوند.

هدف جشنواره
رئیس اداره میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی شهرستان مهریز هم هدف از برگزاری این جشنواره را ایجاد نشاط اجتماعی، معرفی ظرفیت‌ها، پتانسیل‌های گردشگری، فرهنگی و تاریخی مهریز و معرفی غذاهای سنتی عنوان کرد و افزود: این جشنواره تا ۲۶ آبان ادامه خواهد داشت.
به‌گفته علی‌اکبر قانعی، اجرای برنامه‌های متنوع فرهنگی و هنری، برگزاری تورهای مختلف گردشگری و بازدید از جاذبه‌ها و اماکن تاریخی شهرستان مهریز از برنامه‌های جانبی این جشنواره است.

قورمه چیست؟
قورمه به تکه‌های گوشت که به قطعات کوچک تقسیم شده‌اند، گفته می‌شود که با روش خاصی سرخ و نگهداری می‌شوند. در گذشته که هنوز یخچال و فریزر ابداع نشده بود، بسیاری از مردم به‌خصوص در نواحی کویری، آذربایجان و دیگر مناطق ترک‌نشین، گوشت را تکه‌تکه و سرخ می‌کردند، به آن نمک می‌زدند و درون کوزه بزرگ ریخته و در زیرزمین یا سردخانه‌هایشان نگهداری می‌کردند. بدین‌ترتیب گوشت تا مدت طولانی سالم می‌ماند و برای غذا همیشه گوشت آماده داشتند، اما به واسطه همین قورمه از سال 1397جشنواره‌ای به نام جشنواره قورمه و کباب در شهرستان مهریز برگزار می‌شود.
این غذای خوشمزه و بسیار مقوی، اصالتی کاملا ایرانی دارد. گفته می‌شود آریایی‌ها نخستین کسانی بودند که با قورمه کردن گوشت روشی جدید برای نگهداری آن در تمام فصول به‌وجود آوردند. در گذشته‌های نه‌چندان دور و تا همین ۱۵۰ سال پیش مردم برای اینکه همیشه دسترسی به گوشت داشته باشند در نبود جریان برق و یخچال و فریزر در اکثر اقلیم‌ها گوشت گوسفند (بدون استخوان و حتی با استخوان با ابعاد کوچک) را به‌همین صورت نگهداری می‌کردند. شاید برای شما جالب باشد که هم‌اکنون نیز در برخی روستاهای دورافتاده سیستان و بلوچستان و در میان کوچ‌نشینان فعلی این روش همچنان کاربرد دارد.