تفکر نظام سرمایه‌داری در خانواده‌های غربی

تفکر نظام سرمایه‌داری که به نوعی رقابت‌پذیری و حس مالکیت را امری مهم می‌داند، مبنای قواعد حاکم بر بسیاری از خانواده‌های غربی است و در بستر این نظام، روابط اعضای خانواده تعریف می‌شود.
مهدی اسماعیلی درباره تأثیر این نوع تفکر بر نظام خانواده توضیح می‌دهد: «باورهایی که بر اثر تفکر سرمایه‌داری به‌وجود می‌آیند آفت خانواده‌های غربی است و ساختار خانواده‌ها تحت‌تأثیر این نوع تفکر، تغییرات شتابزده‌ای را تجربه می‌کنند که نتیجه آن فروپاشی خانواده‌هاست.»  این روانشناس و پژوهشگر ادامه می‌دهد: «یکی از این تفکرات، داشتن نگاه مالکیتی به طرف مقابل یا همان «حس تصاحب‌گری» است. بر این اساس، رفتار زن و شوهر در دوران قبل و بعد از ازدواج متفاوت می‌شود، زیرا زوجین صاحب این نگرش، پیش از ازدواج، برای رسیدن به طرف مقابل، با انگیزه به‌دست آوردن او رفتارهایی سرشار از احترام و توجه از خود نشان می‌دهند، اما پس از ازدواج، چون در ذهنشان طرف مقابل را جزو دارایی خود می‌دانند، دیگر انگیزه‌ای برای توجه و احترام به او ندارند.» اسماعیلی می‌افزاید: «آسیب دومی که تفکر کاپیتالیستی به بنیان خانواده غربی وارد کرده، کالاپنداری و نگرش ابزاری به طرف مقابل است؛ به‌طوری که گویی کالایی را خریده‌اند و بدون مراقبت از آن استفاده می‌کنند؛ یعنی زوجین تا زمانی که فرد مقابل را به ‌دست نیاورده‌اند، از آن مراقبت می‌کنند و در تلاشند احساس خوشایندی را با او سهیم شوند، اما به محض رسیدن به خواسته خود، طرف مقابل را رها می‌کنند.» او به‌ وجود حس رقابت در تفکر سرمایه‌داری اشاره می‌کند و ادامه می‌دهد: «در مناسبات خانوادگی سبک زندگی غربی، یک نوع نگاه رقابتی دیده می‌شود و هدف اعضای خانواده، کسب قدرت و کنترل خانواده و طرف مقابل است و در واقع تلاش می‌کنند طرف مقابل را از گردونه خارج کنند. در این نوع تفکر، با پدیده برد-باخت مواجه هستیم؛ درحالی‌که در خانواده سالم و به دور از تفکر کاپیتالیستی، شرایط برد-برد در خانواده جاری و حاکم است.» این پژوهشگر و روانشناس، ارتباطات غیررسمی زوجین غربی را آفت کانون خانواده در این جوامع می‌داند و می‌گوید: «نگرش فردگرای نظام سرمایه‌داری مقید بودن به چارچوب‌های اخلاقی را نمی‌پسندد و در جامعه غربی به‌دلیل آزاد بودن روابط خارج از چارچوب خانواده، فرد دچار احساس سرخوردگی و ناکامی می‌شود.» اسماعیلی ادامه می‌دهد: «او در زندگی مشترک هم نمی‌تواند از این احساسات ناخوشایند جدا شود و از زوج مقابل خود انتظار دارد این ناکامی‌ها و احساسات تلخ او را جبران کند، اما در اغلب موارد، طی مدت کوتاهی، فرد متوجه می‌شود که پیامدهای روابط آزاد در بستر خانواده نیز قابل درمان نیست و به‌دلیل اینکه تصویر او از زندگی خانوادگی غیرواقعی بوده، نمی‌تواند نسبت به تداوم و بقای آن متعهد بماند.»