چراغ نور وحدت بوده این‌جا *

 حمیدرضا محمدی

ایران سرزمین رنگ‌هاست؛ دیار ادیان و اقوام. از شمال تا جنوبش و از شرق تا غربش، سرشار و سراسر است از تنوع و تکثر. به هر شهر و روستایش و هر کوی و برزنش اگر سر بزنید، هر کسی به زبانی سخن می‌گوید و به مذهبی معتقد است و آداب و سنن بومی و محلی‌اش را دارد. اما همه متحدند و متفق. کسی، دیگری را به‌بهانه اعتقاد و التزام به دین و آیینی نمی‌راند. همه‌اش احترام است و احتشام. اصلاً همین هم ایران را سامانی امن و آرام کرده است. نه اینکه هیچ‌صدایی از هیچ‌کسی در هیچ‎جایی برنخیزد. نه، اختلاف همیشه هست؛ اما همه یکسره اهل گفت‌وگویند.
جانب مصالحه و مسامحه را می‌گیرند و صلح‌طلبند. و این نوع‌دوستی خصیصه و خاصیت ساکنان این کهن‌اقلیم است. در روزگار زرتشتی‌گری همین بودند و در زمانه اسلام‌خواهی نیز همین شدند. هم رد پایش را می‌توان در سنگ‎‌نگاره‌ها و سنگ‌نبشته‌های پارس و پاسارگاد و بیستون و جاهای دیگر رصد کرد و هم در کتیبه‌ها و نگاره‌های صحن و سرای مسجد شیخ‌لطف‌اللهِ اصفهان و کبود‌تبریز و عتیق شیراز و جاهای دیگر. و این روزهای هفته وحدت که در آن، بر یکدلی و یکرنگی مسلمانان تکیه و تأکید بسیار می‌شود، گویی آن آیه شریفه سوره مبارکه آل عمران که «وَاعتَصِموا بِحَبلِ‌الله جَمیعًا وَلا تَفَرَّقوا» گویی ما ایرانیان یکی از مصادیق‌ آن هستیم که همیشه تاریخ‌مان، بر ریسمانی چنگ زدیم و آن، وحدت ملی‌مان بود- و هست -. پیشینه‌مان – و البته پسینه‌مان- برترین و بهترین گواه است؛ شیعه و سنی و زرتشتی و کلیمی و نصرانی ندارد. فارس و کرد و لر و ترک و عرب و بلوچ و گلیک و مازن ندارد. همه یک‌تنیم. همه برادر و برابریم. چنان‌که در آن آیه شریفه سوره مبارکه حجرات آمده است که «یا أَیهَا النّاسُ إِنّا خَلَقناکم مِن ذَکرٍ وَأُنثیٰ وَجَعَلناکم شُعوبًا وَقَبائِلَ لِتَعارَفوا ۚ إِنَّ أَکرَمَکم عِندَ‌الله أَتقاکم ۚ إِنَّ‌الله عَلیمٌ خَبیرٌ» تا خط بطلانی باشد بر هر که خیال خام دارد و در اندیشه تفرقه‌افکنی است و تا نشان دهد تنها نشانه والامنشی، تقوای الهی است. پس در آستانه ولادت موفورالسرور پیامبر اعظم (صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم)، و در این روزهای مبارک و مهنّای هفته وحدت، بر اتحاد و اتفاق‌مان پای فشاریم و دمی از آن عدول و نزول نورزیم که این همبستگی و پیوستگی شاید ده‌هزار ساله، هیچ کم و کوچک است.
* مصراعی از کتاب جوهرالذات سروده عطار تونی