برای عبور از موانع باید دورخیز کرد

فاطمه عباس‌آباد

بعد از انقلاب اسلامی و در روزهایی که بسیاری از افراد نگاه مثبتی به ورزش زنان نداشتند، شاید کمتر کسی فکر می‌کرد که زنان ایران بتوانند حضور در میادینی همچون بازی‌های آسیایی و المپیک را تجربه کنند؛ حضوری که هر‌چند مایه مباهات است، باید از آنچه امروز می بینیم، پررنگ­‌تر باشد.
در جامعه ایران به‌دلیل برخی ویژگی‌های سیاسی و اقتصادی، ورزش رسمی برای زنان دستخوش تنگناها و محدودیت­‌های بسیاری شده است. با افزوده‌شدن ویژگی‌های فرهنگی، این محدودیت‌ها برای زنان مضاعف است. بررسی‌ها نشان می‌دهد که در طول عمر ورزش بانوان در ایران گاه قواعد به ضرر آنها بوده است؛ موانعی که عملکرد ورزش زنان را به چالش کشیده و سبب شده است تا موفقیت­‌ها‌‌ در پس این موانع گم شوند ‌یا هرگز به ثمر نرسند.
یکی از موانعی که همواره بر ورزش زنان سایه انداخته، دیدگاه مردانه و تبعیض جنسیتی در حوزه ورزش زنان است؛ اینکه تعداد اندک زنان در پست‌های مربیگری و مدیریت ورزشی قرار دارند.
یکی دیگر از این موانع ‌در توسعه ورزش زنان، موانع ساختاری است که شامل گویه‌هایی چون سرمایه‌گذاری‌نکردن در توسعه اماکن ورزشی زنان، هزینه زیاد حمایت مالی از ورزش زنان، اطمینان نداشتن از سرمایه‌گذاری در صنعت ورزش زنان کشور و نبود مدیریت کیفیت جامع در زمینه ورزش زنان است.
بخش دیگر مربوط به موانع مدیریتی است که شامل گویه‌هایی چون ضعف مدیریتی و بی‌­توجهی مسئولان به ورزش زنان، نبود بستر فرهنگی مناسب برای حضور زنان در پست­‌های مدیریتی تربیت بدنی و ورزش، بهره‌نگرفتن از مدیران دارای تفکر تجاری و درآمدزایی در ورزش زنان، تمایل نداشتن‌ مدیران شرکت‌ها به صرف وقت و هزینه برای ورزش زنان، تیم­داری و حمایت مالی ­اقتصادی، نبود کنترل صحیح و اصولی بر سهم زنان در توزیع اعتبارات فدراسیون­‌ها، هیأت‌ها و ادارات تربیت بدنی، کمبود جایگاه‌های مدیریت زنان در نهادهای رسمی به‌ویژه تربیت بدنی و ورزش کشور، کمبود اختیارات معاونت توسعه ورزش زنان در استان‌ها در زمینه تخصیص مناسب و مکفی هزینه‌ها و اعتبارات به ورزش زنان می‌شود.
از دیگر موانعی که بیشترین سهم را در عدم توسعه منابع مالی ورزش زنان دارد، موانع فرهنگی اجتماعی است که شامل گویه‌هایی چون نبود پوشش رسانه­‌ای مناسب اعم از تصویری، مطبوعاتی، ‌چاپی در رویدادها و مسابقات ورزشی زنان، برخورداری سهم ناچیز ورزش زنان از اخبار ورزشی، مطرح‌نشدن ورزش زنان در سطح بین‌المللی، محدودیت‌­های فرهنگی مرتبط با فعالیت‌های بدنی ویژه زنان و وجود فرهنگ مردمحوری در جامعه ورزش می‌شود.
این عدم‌تعادل در پوشش رسانه‌­ای سبب می‌شود که اغلب زنان احساس‌­کنند به دنیای ورزش تعلق ندارند. تنها در 9/2درصد از اخبار بخش ورزشی مطبوعات سراسری، جنسیت موضوع خبر به زنان مربوط بوده ‌و 86درصد از اخبار جنسیت موضوع خبر به‌صورت مستقیم به مردان مربوط بوده است؛ البته نباید از ذکر این نکته غافل شد که در دیگر کشورهای دنیا نیز پوشش رسانه‌­ای برای ورزش مردان و زنان برابر نیست.