بیا کمی تمرکز تیم‌ملی را به هم بزنیم!

دلخوری کی‌روش از رسانه‌ها را نباید زیاد جدی گرفت. در روزهای گذشته، وقتی از مسکو با بچه‌ها در تهران تماس گرفته شد که اگر می‌توانید خودتان را زودتر برسانید چون دور و بر اردو خلوت است و کسالت‌بار، معلوم بود که کی‌روش و بازیکنانش کمی حاشیه و بزن و بکوب نیاز دارند. سرمربی تیم‌ملی حتی برای غر زدن و گلایه هم محتاج جمع خبرنگاران‌ است تا مقابلش بنشینند و احتمالا کمی با او کل‌کل کنند. شاید ناخودآگاه یا هوشمندانه فکر می‌کند انتشار اخبار تیم‌ملی و داغ شدن رسانه‌ها و فضای عمومی جامعه، اتمسفر تیمش را بهتر خواهد کرد. تزریق هیجان و انرژی. بالا بردن فشار روانی بازیکنانی که ممکن است در ایام طولانی اردو، از این نظر خسته شده و کمی تحلیل رفته باشند. 
تیم‌ملی در همه سال‌های حضور کی‌روش یکی از بی‌دغدغه‌ترین دوران‌ها را پشت‌سر گذاشته است. ماه‌ها و روزهایی که نه از یاغیگری خبری بوده، نه کسی به ساک لگد زده و نه لباس تیم‌ملی زمین زده شده. اگر بوده، به ندرت. کی‌روش هر کاری را بلد نباشد مدیریت اردوهایش را خوب بلد است. برای همین هم هست که دیگر در تیم، خداداد و نیکبختی پیدا نمی‌شود که جو را به هم بریزد. نه از باندبازی خبری هست و نه از ناز و کرشمه. کی‌روش حتی با بازیکنان بدقلقی مثل رامین رضاییان و طارمی هم طوری تا کرده که برای تیم دردسر درست نکنند. برخلاف برانکو که با چنین بازیکنانی مشکل پیدا می‌کند و حتی گاهی ترجیح می‌دهد ردشان کند، کی‌روش با شلاق نامرئی‌ و لبخند مرئی‌اش همه را به تواضع و خشوع وا می‌دارد. این آرامش و صمیمیت را می‌شود در فریم‌هایی که همیشه از تیم او مخابره می‌شود دید. حالا خبرنگارانی که دنبال یک کاه می‌گردند تا از آن کوه بسازند هم گزک دستشان نمی‌افتد تا برای تیم جنجال درست کنند و با خبری اغراق‌ شده یا واقعی همه چیز را به هم بریزند. این اتمسفر مثبت و رفیقانه اما تمام ماجرا نیست. فوتبال نیاز به برافروختگی دارد. نیاز به احساساتی شدن. به رگ‌های متورم و چهره‌های سرخ از خشم یا خوشی یا انگیزه. فوتبالیست نویسنده و نقاش نیست که برای کارش خلوت و آرامش مطلق بخواهد. فوتبال هم تنیس نیست که نیاز به سکوت داشته باشد تا تمرکز بازیکنان به هم نریزد. فوتبال، بازی فریادهای هرچه بلندتر است. تیم در زمان دفاع تشویق هواداران را می‌خواهد تا با هر سیو دروازه‌بان و هر تکل مدافع، روحیه سلحشوری جمع را بالا ببرند و در زمان هجوم چنان التهابی ایجاد کنند که اسید لاکتیک در عضله‌ها بی‌اثر شود. بدون این شور و روحیه حتی تمرینات هم ممکن است ایده‌آل نباشند. برای همین است که فوتبالیست‌ها معمولا ترجیح می‌دهند در حضور هواداران تمرین کنند. در جوی پرهمهمه و محرک. احتمالا برای همین‌ها هم بوده که کی‌روش و سرپرستان تیم‌ملی دلشان می‌خواسته طرفداران و خبرنگاران زودتر برسند و فضا را از رخوت بیرون بیاورند. در چنین احوالی ممکن است حتی دعواهای ساختگی هم راه بیفتد تا بازیکنان کمی برافروخته شوند. مربی ممکن است به بچه‌هایش مطالب تحریک‌آمیز و غیرواقعی بگوید تا احساساتی‌شان کند. این کارها در عالم فوتبال کم رواج ندارد. همان‌طور که درباره حشمت‌خان مهاجرانی روایت می‌کنند؛ که بین بچه‌ها بازی راه می‌انداخت و خودش هم می‌نشست به بازی و گاهی عمدا می‌باخت و سر و صدا ایجاد می‌کرد تا تیم از نظر روانی در اوج بماند. همان‌طور که درباره رابطه پپ با بازیکنانش می‌گویند. تمرکزی که همیشه در بی‌خبری و کناره‌گیری از اجتماعات به‌دست نمی‌آید. چه بسا جنجال‌های کوچک، مثل آنچه برای طارمی به‌وجود آمد، آنچنان که تصور می‌شود و سروصدا به پا شد هم مخرب نباشد. دعوای دو‌سه تا از ستاره‌های تیم‌ملی با امیرمهدی ژوله در فضای مجازی. شاید از کی‌روش بپرسید، لبخند موذیانه‌ای بزند و پسرانش را بابت این یقه‌گیری‌ها شماتت نکند. او می‌داند که اسکادش حرفه‌ای‌تر از همیشه است. بعید است مدافعانش وسط بازی با هم درگیر شوند و به‌صورت هم سیلی بزنند. یا با ترس و اشتیاق بچگانه‌شان، برای خطا کردن روی بازیکنان پرتغال و اسپانیا نیتی داشته باشند. برای همین‌ها هم هست که احتمالا، حالا که اردوی خنک ترکیه و بازی پشت پرده لیتوانی را پشت‌سر گذاشته‌ایم، کارلوس دلش کمی شلوغی بخواهد. کمی صدای ساز و هیاهو که از پشت پنجره‌های هتل، بچه‌های تیم را بجنباند. کمی جنجال و شیطنت و کمی حاشیه مثبت قبل از بازی جمعه‌شب. زمانی که داور بخواهد سوت آغاز را در ورزشگاه شیک کریستوفسکی سن‌پترزبورگ به صدا درآورد. وقت زیادی هم نمانده.