روز امتحان

هر دوره‌ای، ادبیات خاص خودش را دارد. دوره ما نیز چنین است. ما در دوره‌ای زندگی می‌کنیم که بالاترین حیثیت یک نظام و یک حکومت، مشارکت مردم آن در امر حکومتداری است. امروزه دیگر دستور از بالا، کارساز نیست و مشارکت از پایین نیز  جزو ملزومات حکومتداری شناخته می‌شود. غرب، راه متهم‌ساختن غیرغربی‌ها را خوب شناخته است؛ اینکه آنها را متهم کند به نادیده‌گرفتن حقوق مردمان‌شان.
   
غربیان، تصور می‌کنند که حکومت و نظامی غیرغربی، با فلسفه و جهان‌بینی و نگاهی دیگر، قادر به تشکیل یک دمکراسی فعال و پویا نخواهد بود. البته مثال‌هایی هم در جهان وجود دارند که این اندیشه و باور غربیان را تأیید کنند. کشورهای بسیاری بوده‌اند که تظاهر به دمکراسی کرده‌اند، اما چون مبانی فلسفی و دینی و ایدئولوژیکی‌شان با این نوع زمامداری سازگار نبوده، به کاریکاتوری از دمکراسی تبدیل شده‌اند. اما شکل‌گرفتن حکومتی در ایران، با شعار جمهوری اسلامی و نه یک کلمه بیش و نه یک کلمه کم و نیز حضور جدی مردم و مشارکت‌ آنها در زمامداری، باورهای غرب را به چالش کشید. این مشارکت مردمی، نه یک تظاهر، که یک امر واجب و الزام‌آور بود و همین، غرب را در مورد مبانی دمکراسی خود، به چالش طلبید.
در آخرین انتخاباتی که طی حیات و حضور امام راحل اتفاق افتاد، ایشان طی پیامی، حماسه حضور مردمی در انتخابات را، این‌چنین حماسی توصیف کرده‌اند: «ملت شهیدپرور ایران بدانند این روزها روز امتحان الهی است؛ روز پرخاش علیه کسانی است که با اسلام کینه دیرینه دارند؛ روز انتقام از کفر و نفاق است؛ روز فداکاری است؛ امروز روز عاشورای حسینی است؛ امروز ایران کربلاست؛ حسینیان آماده باشید؛ « جهزوا انفسکم بالصلاح و السلاح».  (صحیفه امام، جلد۲۱)