ممارست در پیاده‌روی

پیاده‌روی و قدم‌زدن امام(ره) بسیار مشهور است؛ عادتی که تا آخرین روزهای حیاتشان نیز ادامه داشت. قدم‌زدنی که از نظم و وقت معینی برخوردار بود و از هر فضایی برای این کار استفاده می‌کردند. امام(ره)  ورزش را دوست داشتند و آن را بهترین و سالم‌ترین تفریح‌ها می‌دانستند.

  قدم‌زدن با ذکر خدا
در صفحه 8کتاب «خاطرات خادمان و پاسداران امام‌خمینی» به بخشی از کارهای روزانه امام یادشده که پیاده‌روی اصلی‌ترین آنهاست. براساس آنچه در آنجا نوشته شده، ایشان صبح‌ها نیم‌ساعت قدم می‌زدند. وقتش هم ساعت 9بود. وقتی ملاقات‌هایشان تمام می‌شد، نیم‌ساعت پیاده‌روی می‌کردند. در موقع قدم‌زدن هم سه کار انجام می‌‌دادند: در یک دستشان تسبیح بود و ذکر خدا را می‌‌گفتند، در دست دیگرشان هم رادیو بود و اخبار گوش می‌‌دادند، یک کارشان هم در واقع همان قدم‌زدن بود که دکتر‌ها توصیه کرده بودند. حتی در ایامی که حالشان خیلی مساعد نبود ما در مسیر صندلی می‌‌گذاشتیم  و حضرت امام (ره) چند قدم که راه می‌‌رفتند روی آن صندلی می‌‌نشستند و رفع خستگی می‌‌کردند، دوباره ما خادمان آن صندلی را برمی‌‌داشتیم و کمی جلوتر می‌بردیم و قرار می‌‌دادیم تا چنانچه امام احساس نیاز کردند روی آن بنشینند و رفع خستگی و نفسی تازه کنند.

  توجه به ورزش حتی در پاریس
پیاده‌‌روی را همیشه انجام می‌‌دادند و این برنامه را در تمام ایامی که در نجف، قم و جماران بودند، ترک نکردند. حتی تعریف می‌کردند هنگامی که در زندان رژیم شاه بودند، در همان سلول انفرادی قدم می‌‌زدند. تا اواخر عمر روزی یک ساعت و نیم پیاده‌روی داشتند و حرکت‌های ورزشی را به راحتی انجام می‌دادند. ایشان همیشه می‌‌فرمودند: در ساعت تفریح درس نخوانید و در ساعت درس خواندن تفریح نکنید؛ هرکدام در جای خود. همچنین محمدرضا طالقانی از محافظان امام خمینی(ره) ، با ذکر خاطراتی از حضور و همراهی در کشور فرانسه با حضرت امام و توجه ایشان به ورزش حتی در آن ایام، گفته: خاطرات آن سال‌ها هیچ‌گاه در ذهن من فراموش نخواهد شد. زمانی که در محل اقامت حضرت امام در نوفل لوشاتو بودم ایشان همواره تأکید زیادی بر ورزش داشتند به‌طوری که من تقریبا هر روز با ایشان در خیابان نوفل لوشاتو پیاده‌روی می‌کردم. حتی زمانی هم که با حاج احمد‌آقا فوتبال بازی می‌کردم ایشان به تماشای ما می‌نشست.