یک لیگ و 3 قهرمان

1
|   لیگ22، لیگ جرزن‌ها بود. اظهارنظرهایی که در چند دوره اخیر این رقابت‌ها مد شده در این دوره هم تداوم داشت و آنهایی که دستشان از جام کوتاه ماند، سعی زیادی کردند تا با اشاره به اتفاقات داوری و بحث میزبانی برخی بازی‌ها، ارزش قهرمانی پرسپولیس را زیر سوال ببرند. در اینکه بازی‌های این فصل، اشتباهات داوری فراوانی داشت، کوچک‌ترین شکی وجود ندارد. داوری در فوتبال ایران، سال‌هاست در سطح نازل خودش مانده و بعید است تا سال‌های آینده و تا قبل از ورود VAR تغییری در این سطح رخ بدهد. اما به گواه کارشناسان داوری، سود و زیان این اشتباهات در میان تمامی تیم‌ها تقسیم شده و هیچ تیمی آن‌قدر از این اشتباهات سود نبرده که بتوان قهرمانی‌اش را به نام داوران نوشت. فقط به عنوان یک مثال کافی است به بحث داوری دربی و پنالتی اعلام‌نشده در آن بازی توجه کنید؛ تقریبا تمامی کارشناسانی که حکم به پنالتی بودن آن صحنه دادند، صحنه درگیری یامگا و عبدی را هم یک پنالتی برای پرسپولیس تشخیص دادند. اما در تمام تحلیل‌های هواداران استقلال، فقط پنالتی اول مورد محاسبه قرار گرفت.

2
«می‌خواهند پرسپولیس را قهرمان کنند.» این هم گزاره‌ای است که از زبان خیلی‌ها در این سال‌ها شنیده شده و قهرمانی قرمزها را نه حتی به داوری، بلکه به اراده‌ای خیلی خیلی بالاتر از این حرف‌ها ربط می‌دهد. جالب است که حتی فصل گذشته و تا قبل از قهرمان شدن استقلال هم این صحبت‌ها شنیده می‌شد و فقط در هفته‌های پایانی و با قهرمانی آبی‌ها بود که این ساز برای مدتی خاموش شد. تا پیش از روی کار آمدن دولت و وزیر جدید، رقبای پرسپولیس قهرمانی این تیم را به مسعود سلطانی‌فر -وزیر وقت ورزش- ربط می‌دادند اما حالا که پرسپولیس در دوره یک وزیر دیگر هم قهرمان شده، کسی حاضر نیست از دیدگاهش عقب‌نشینی کند. انگار که دستور قهرمان شدن پرسپولیس روی دیوار وزارتخانه نصب شده و هر وزیری در هر دوره‌ای ملزم به اطاعت از این دستور است! بد نیست طرفداران این ایده یک نگاهی به وضعیت ورزش کشور و سوءمدیریت مدیران در تمامی بخش‌های این ورزش بیندازند تا در باور خودشان لااقل کمی دچار تردید شوند. با توانایی‌های مدیریتی که از مدیران ورزش کشور می‌بینیم، اگر تصمیم به قهرمان کردن پرسپولیس داشتند، احتمالا این تیم هر سال بین رتبه‌های سوم و چهارم لیگ می‌چرخید!

3
لیگ بیست‌ودوم به لحاظ کیفی، بهتر از دوره‌های اخیرش برگزار شد و حضور 4سرمربی خارجی باکیفیت، نقش اصلی را در ارتقای سطح بازی‌ها به خصوص نزد تیم‌های مدعی ایفا کرد. ریکاردو ساپینتو در استقلال و ژوزه مورایس در سپاهان 2سرمربی پرتغالی و تازه‌وارد این فصل بودند که به خوبی خودشان را در تیم‌های استقلال و سپاهان جا انداختند و هواداران فوتبال شاهد بازی‌های خوبی از این دو تیم بودند. در تبریز هم قربان بردیف و پاکو خمز فصل خوبی برای تراکتوری‌ها ساختند که به جز فاجعه روز پایانی، اتفاقات خوبی را برای تبریزی‌ها به یادگار گذاشت. مورایس و ساپینتو به ترتیب 65 و 62امتیاز گرفتند و این اولین فصل در تاریخ لیگ برتر ایران شد که 3تیم از میانگین 2امتیاز در هر بازی عبور می‌کنند. در 11دوره از لیگ برتر حتی تیم‌های قهرمان هم نتوانسته‌اند به میانگین 2امتیاز برسند. در 7دوره فقط تیم قهرمان به این معدل رسیده و رسیدن نایب‌قهرمان به معدل 2امتیاز، اتفاقی است که فقط در 2دوره اخیر لیگ باب شده بود. حالا لیگ22 پا را از این هم فراتر گذاشته و 3تیم باکیفیت و در حد قهرمانی داشته است. هر یک از این 3تیم اگر به عنوان قهرمانی می‌رسیدند لیاقت این مقام را داشتند اما قهرمان نهایی را تک‌اتفاقات هفته‌های پایانی و به‌خصوص بازی‌های هفته بیست‌وهفتم مشخص کرد. این به معنای بالا رفتن کیفیت مدعیان قهرمانی است که طبعا کیفیت لیگ را هم بالاتر برده است. ضمن اینکه حالا تیم‌های دیگر مثل تراکتور، گل‌گهر و... برای اضافه شدن به جمع مدعیان قهرمانی کار بسیار سختی در پیش خواهند داشت.

4
لیگ22 پدیده آنچنانی نداشت و تقریبا هیچ بازیکن خلاق و آینده‌داری در آن ظهور نکرد. بهترین‌های این لیگ بیرانوند، قائدی، ترابی، اسدی، مغانلو، رضاییان و... بودند که در این سال‌ها به درخشش آنها عادت کرده‌ایم. به جدول گلزن‌ها نگاه کنید؛ همه نام‌ها همان‌هایی است که می‌شناختیم و تازه آنها هم در پایین‌ترین سطح خودشان بدترین رکوردهای تاریخ را به جا گذاشته‌اند. تنها بازیکنانی که شاید بتوان به عنوان پدیده از آنها یاد کرد در خط دفاعی بازی می‌کنند. امین حزباوی (فولاد) و سامان فلاح (پیکان) که شاید زوج آینده تیم ملی در دفاع میانی باشند. محمد عمری هم چهره‌ جدیدی بود که در مقطعی از فصل به ستاره پرسپولیس بدل شد اما بعدا با یک مصدومیت افول کرد و به انتظار فصل آینده نشست. این نقطه‌ضعف بزرگ لیگ ایران است و با توجه به اینکه رئیس فدراسیون اعلام کرده تعداد خارجی‌ها در این لیگ بالاتر خواهد رفت شاید در سال‌های آینده تعداد پدیده‌ها از این هم پایین‌تر بیاید. ورود خارجی‌ها اما اتفاق گریزناپذیری است. لیگی که پای مربیان خوب خارجی به آن باز شده، به بازیکنان باکیفیت هم نیاز دارد. ورود خارجی‌ها اگرچه کمیت بازیکنان ایرانی را پایین‌تر می‌آورد اما می‌تواند کیفیت نفرات باقیمانده را با حضور در کنار خارجی‌های باکیفیت، ارتقا ببخشد.