مرور تلاش‌های قهرمان پاراتکواندوی نوجوانان آسیا
وقتی می‌گفتند موفق نمی‌شوی انگیزه می‌گرفتم!
پریسا نوری
اگر اخبار مسابقات ورزشی را دنبال می‌کنید حتما نام مریم عبدالله‌پور، ملی‌پوش پاراتکواندوی کشورمان با گوشتان آشناست؛ دختر نوجوان با‌اراده‌ای از خطه سرسبز گیلان که با وجود نقص جسمی مادرزادی، در 16سالگی با کسب چندین مدال خوشرنگ طلا در پیکارهای آسیایی افتخارات بسیاری برای کشورمان به‌دست آورده است. در آستانه فرارسیدن روز دختر با این ورزشکار خوش‌آتیه کشورمان که این روزها با شکست تمام حریفان رنکینگ بالای خود، انگیزه زیادی برای کسب طلای مسابقات جهانی دارد، گفت‌وگو کرده‌ایم.
ورزش را با تکواندو شروع کرده‌اید؟
تکواندو نخستین رشته ورزشی بود که از کودکی شروع کردم و تا مرحله حرفه‌ای ادامه دادم. هر چند در ابتدا به این رشته ورزشی خیلی علاقه نداشتم ولی بعد از گذشت مدتی، علاقه‌مند شدم. همزمان با تکواندو، اصول رشته‌های شنا، اسکیت و شطرنج را هم یاد گرفتم ولی تا سطح حرفه‌ای این رشته‌ها را دنبال نکردم.
چه چیزی باعث شد به‌دنبال ورزش حرفه‌ای بروید؟
یادم هست نخستین مسابقه‌ای که در شهر بندرانزلی شرکت کردم مدال نگرفتم، آنجا بود که خیلی از تکواندو بدم آمد و دلم می‌خواست از ادامه راه منصرف شوم اما با تشویق خانواده و استادانم در دومین مسابقه شرکت کردم و مدال نقره و بعد هم مدال طلای شهرستان را گرفتم. آنجا بود که به این رشته ورزشی علاقه‌مند شدم و دلم خواست حرفه‌ای آن را دنبال کنم.
اجازه بدهید کمی باهم راحت باشیم. مشکل جسمی‌تان تأثیری در مسیر انتخابی شما داشته است؟
مادرزادی به بیماری نادری مبتلا هستم. در این بیماری که از هر 100میلیون نفر در جهان یک نفر درگیر آن می‌شود، استخوان‌های بخشی از بدن، هلالی شکل می‌گیرد و این نقص معمولا در پاها خودش را نشان می‌دهد اما برای من در ناحیه دست اتفاق افتاده و خدا را شکر این مشکل اصلا حاد نیست و محدودیت چندانی برایم به‌وجود نیاورده است. دلم می‌خواهد یک نکته‌ای را اینجا بگویم که من با به‌کار بردن کلمه معلول برای افرادی که نقص عضو دارند بسیار مخالفم و معتقدم این یک باور غلط است که افرادی را که مصدومیت دارند، معلول بخوانیم. یکی از اهدافم در کل زندگی هم این است که به همه افرادی که از کلمه معلول استفاده می‌کنند، ثابت کنم همه کسانی که نقص عضو دارند فقط از نظر جسمی کمی فرق دارند و معلول نیستند.
چه چیزی باعث شده که با وجود دشواری‌ها و بعضا محدودیت‌های جسمی، در این راه موفق شوید؟
موضوع این است که نقص عضو با معلولیت فرق دارد. من یک نقص عضو کوچک دارم که هیچ دشواری را برایم به‌دنبال نداشته است. در واقع من خودم را معلول نمی‌دانم.
چه کسانی در موفقیت شما نقش داشته‌اند؟
کسانی که در موفقیتم نقش داشتند اول استادانم بودند که صد‌درصد بدون آنها نمی‌توانستم در این جایگاه باشم. بعد خانواده‌ام که کمکم کردند و در نهایت افرادی که به من انرژی منفی می‌دادند و می‌گفتند تو موفق نمی‌شوی هم به من انگیزه می‌دادند که تلاشم را بیشتر کنم و موفق شوم.
از جایی که الان ایستاده‌اید راضی هستید؟
در مقایسه با یک‌سری هم‌سن و سالانم بله از جایی که الان هستم خیلی راضی هستم اما این را هم بگویم این جایگاه را آسان به‌دست نیاوردم؛ برای رسیدن به آن خیلی سختی، گرسنگی، تنهایی و دلتنگی را تحمل کردم.
چه برنامه‌ای برای آینده ورزشی خود دارید؟
قطعا هدف هر ورزشکاری رسیدن به مسابقات جهانی و دستیابی به یک زندگی ایده‌آل است.
به‌نظر شما آیا دختران ورزشکار ما در رویدادهای بین‌المللی در مقایسه با ورزشکاران کشورهای دیگر محدود هستند؟
خیر خوشبختانه دختران ما با وجود همه دشواری‌ها و موانع موجود، پا به پای دخترهای ورزشکار دنیا تلاش می‌کنند و چون بسیار قوی و باانگیزه هستند محدودیت‌های احتمالی نمی‌تواند مانع دستیابی به هدفشان شود.
