وقتی تهران از ریخت افتاد

دکتر احمد ابومحبوب| پژوهشگر و استاد دانشگاه:

اگر هر درختی در ایران از بین برود، سال‌ها طول می‌کشد تا درخت دیگری جایگزین آن شود و جایش را بگیرد. این در حالی است که شاید آن درخت جدید امنیت درخت قبل را نداشته باشد. از سوی دیگر ایران جغرافیایی است که سه چهارمش خشک است و در فلات قرار دارد. در قدیم وقتی در تهران نهری ساخته می‌شد، آن نهر از کنار درختان عبور می‌کرد. به این شیوه درختان همیشه آب داشتند.

اما در چند دهه اخیر، مهندسانی که در اروپا درس خوانده‌اند به تهران آمدند و جوی آب را در جایی تعبیه کردند که هیچ درختی از آن نمی‌گذشت یا درخت در کنار این آب له‌له می‌زد. این مهندسی ویژه اروپاست که آب در آنجا فراوان است. اما ما در تهران باید از آب‌های روی زمین و آب‌های سطحی استفاده کنیم نه اینکه آن آب‌ها را به گونه‌ای هدایت کنیم که نصیب درختان نشود. در واقع در تهران باید از آب‌های سطحی نهایت استفاده را برد. در سال‌های اخیر در خیابان ولی‌عصردرختان داخل جوی بودند و سال‌ها پیش شهرداری کف این نهرها را سیمان کرد و سنگ گذاشت و با این کار شمار قابل توجهی از درختان را از بین برد و این ندانم‌کاری شهرداری گذشته را نشان می‌دهد.

بقیه خیابان‌های تهران هم همین وضع را دارند. شهرسازی‌های جدید بین جوی و درختان، جدایی انداخته است و آب داخل جوی را به درختان برنمی‌گرداند. در سال‌های گذشته، متأسفانه کار به دست کسانی بود که سواد شهرسازی نداشتند. معتقدم که شهر را باید با همین شیوه‌ها نگه‌داشت. تهران معماری قدیمی خاصی داشت و باید به همان شیوه هم مدیریت می‌شد. یعنی در همان راستا باید پیش می‌رفتیم. این نشان می‌دهد که مسئولان دوره‌های قبل چقدر بد عمل کردند و با بی‌تدبیری جان بسیاری از درختان را در تهران گرفتند و به همین دلیل در بسیاری از نقاط، تهران را از ریخت انداختند.