تب شالیزار فوتی نداشت

جمعه 15اردیبهشت بود که خبر فوت یک جوان بابلی بر اثر «تب شالیزار» منتشر شد. چند روز پیش از آن هم خبری مبنی بر فوت یک جوان قائمشهری بر اثر تب شالیزار منتشر شده بود. صبح روز گذشته اما خبر از سوی دانشگاه علوم پزشکی مازندران تکذیب شد.
ابتلا به تب شالیزار، این روزها با فعالیت شالیکاران برای کشت نشا در استان‌های شمالی چندان دور از ذهن نیست و شیوع آن بین شالیکاران در این فصل رواج دارد.
ماری لپتوسپیروز یا تب شالیزار، بیماری شایع استان‌های شمالی است که براثر نوعی باکتری ایجاد می‌شود. محل زندگی این باکتری در سیستم‌های کلیه و ادراری خانواده جوندگان نظیر موش‌ها و یا روباه و شغال است که با ادرار این موجودات در محیط‌زیست ازجمله در محیط‌هایی که رطوبت بالایی وجود داشته باشد، منتشر می‌شود. این باکتری می‌تواند از راه خراش‌های پوست، مخاط دهان و یا هر منفذ دیگری وارد بدن انسان شود و ممکن است طی تماس و مجاورت انسان با محیط آلوده، باکتری از راه‌های مختلف وارد بدن شود و به کبد، کلیه و مغز استخوان حمله می‌کند و در درجات بالاتر سبب مرگ بیماران می‌شود. بیشترین قشری که با بیماری تب شالیزار مواجه می‌شوند کشاورزان و به اصلاح شالیکاران هستند؛ اما کودکان نیز به سبب اینکه در حاشیه آب‌های راکد و یا بعضاً شالیزارها مشغول بازی کردن هستند، می‌توانند به بیماری تب شالیزار مبتلا شوند.
بروز علائم ناگهانی ازجمله تب بالای 40درجه، دردهای عضلانی ناحیه کمر، ران و نقاط مختلف پا، قرمزی چشم‌ها در کنار تعریق و خستگی، علائم این بیماری است. پزشکان معتقدند با رعایت نکات بهداشتی از سوی کشاورزان، در 90درصد موارد بیماری با تب بروز می‌کند و با مراجعه به پزشک، تب و بیماری برطرف می‌شود.
شیوع بیماری تب شالیزار 2 پیک دارد؛ تب شالیزار معمولاً در فصل کشت نشا افزایش پیدا می‌کند و پس از کاهش یک دوره کوتاه، دوباره در دوره برداشت یعنی دروی برنج به سبب بریده‌شدن دست‌ها توسط ساقه‌های برنج و گاهی شستن دست‌ها در آب‌های سطحی حاشیه شالیزار، درصد ابتلای کشاورزان به این بیماری افزایش پیدا می‌کند. استفاده شالیکاران از چکمه و دستکش در شالیزار و استفاده نکردن از آب کنار مزارع برای شست و شوی دست، بهترین راه پیشگیری از ابتلا به تب شالیزار است.