گوانتانامو؛ روی تاریک جنگ علیه تروریسم

محمد و عبدالرحیم ربانی سرانجام پس از نزدیک به 20 سال حبس از زندان گوانتانامو آزاد شدند. برادران ربانی متهم بودند که به سازمان تروریستی القاعده کمک کرده‌اند، اما از آنجا که هیچ‌گاه به‌طور رسمی متهم نشدند عملا نگهداری‌شان در گوانتانامو غیرقانونی بوده است. 2 برادر در سال 2002 در کراچی بازداشت شده و به مقر سازمان سیا در افغانستان منتقل شده و از آنجا به گوانتانامو برده شدند.  محمد و عبدالرحیم گفته‌اند که در طول سال‌های حبس بارها و بارها توسط آمریکایی‌ها شکنجه شده‌اند. سال گذشته نیز «سیف‌الله پراچه» یکی از قدیمی‌ترین زندانیان گوانتانامو آزاد شد. پراچه که اکنون
 70 سال دارد نیز نزدیک به 2دهه بدون اتهام مشخص در بازداشت بود. روزنامه پاکستانی داون نوشته: «آزادی این زندانیان بار دیگر توجه جهانیان را به فصلی تاریک از جنگ علیه تروریسم جلب کرده است: استفاده از بازداشتگاه‌های غیرقانونی برای دور زدن نظام‌های حقوقی و جلوگیری کردن از دفاع متهمان از خود در برابر اتهامات وارده شده به آنان. واقعیت این است که گوانتانامو و مراکز شبیه به آن، لکه ننگی بر چهره آمریکا و کشورهای دیگری است که ادعای حقوق بشر دارند؛ لکه‌ای که به راحتی پاک نمی‌شود.»   اکثر افرادی که در گوانتانامو نگهداری می‌شدند، به حمایت از تروریسم متهم بودند، اما هرگز در دادگاه‌های آمریکا محاکمه نشدند. علاوه بر این، استفاده از شکنجه که در برخی کشورها آزادانه توسط مجریان قانون مورد استفاده قرار می‌گیرد نیز توسط سربازان آمریکایی استفاده شده است؛ توسط کسانی که سوگند می‌خورند به‌دنبال حفظ نظم مبتنی بر قانون هستند. ‌واقعیت این است که در طول جنگ علیه ترور هیچ قانونی وجود نداشت و حقوق ده‌ها نفر که بخش زیادی از عمر و دوران جوانی خود را بدون اتهام در زندان گذراندند نقض شده است. علاوه بر این، همانطور که ظهور گروه تروریستی داعش ثابت کرد، این سیاست‎ها کمک چندانی به مبارزه با تروریسم نکرده است. داون می‌نویسد: «با نقض قوانین و پایمال کردن حقوق بشر نمی‌توان با تروریسم مبارزه کرد. باراک اوباما، رئیس‌جمهور سابق آمریکا، سال‌ها پیش وعده داده بود که گوانتانامو را تعطیل می‌کند، اما پس از او 2 رئیس‌جمهور دیگر در این کشور بر سر کار آمدند و این وعده هنوز محقق نشده است.»