تراکتور جدید جاده قدیمی!

هیچ‌وقت برای ظاهرشدن نشانه‌های جدی تغییر، دیر نیست. تراکتور در این فصل، به خوبی این نشانه‌ها را ظاهر کرده است. این همان باشگاهی است که در این سال‌ها تصمیم‌های اشتباه زیادی در آن گرفته شده است. با این حال به‌نظر می‌رسد تیم تحت مالکیت زنوزی، حالا دیگر راه خودش را پیدا کرده و قرار است به شیوه متفاوتی اداره شود. جذب مربیان درجه یک، نخستین قدم جدی برای ساختن تراکتور جدید است. مالکان باشگاه اصرار داشتند تابستان به سراغ یک مربی معمار مثل بردی‌اف بروند. وقتی که بردی‌اف به هر دلیلی فوتبال ایران را ترک کرد، تصور می‌شد باشگاه به سراغ یک گزینه داخلی می‌رود اما پافشاری تراکتور برای استفاده از مربیان «تیم‌ساز» ادامه داشت و این بار پاکو خمز از اسپانیا راهی این باشگاه شد. نشانه‌های تغییر حتی در خریدهای این فصل تراکتور نیز مشخص هستند. این باشگاه دیگر به سراغ ستاره‌های تمام‌شده نمی‌رود. دوران حضور پیرمردهای بی‌تأثیر در تیم تبریزی دیگر تمام‌شده است. این باشگاه در تابستان سراغ ستاره‌ای مثل رضا اسدی رفت و ریسک خرید او را بعد از یک فصل بد به جان خرید. رضا، خریدی نبود که هواداران باشگاه را شگفت‌زده کند. او بعد از شکست در پرسپولیس، بازیکنی نبود که تماشاگرها برایش در فرودگاه تبریز صف بکشند. با وجود این همین خرید هوشمندانه، در طول فصل به‌کار باشگاه آمد و اسدی به یکی از بهترین‌های تراکتور در لیگ بیست و دوم تبدیل شد. تغییر مهم دیگری که در این باشگاه اتفاق افتاده بود، خرید بازیکن بعد از مشورت با سرمربی تیم بود. زنوزی در گذشته اول برای تیمش بازیکن می‌خرید و بعدا مربی را در جریان این تصمیم قرار می‌داد؛ موضوعی که موجب می‌شد هرگز پیوستگی کاملی بین مربیان و بازیکنان در این باشگاه وجود نداشته باشد. این بار اما بازیکنی مثل ریکاردو آلوز با نظر مستقیم بردی‌اف جذب شد. فوتبال ایران هیچ شناختی از یک استعداد بزرگ مثل آلوز نداشت اما بردی‌اف قبلا با این بازیکن کار کرده بود. خرید بازیکن با نظر سرمربی، تراکتور را صاحب بهترین پاسور فصل و یک ستاره فوق‌العاده در لیگ برتر بیست و دوم کرد.
وقتی از تغییر در تراکتور حرف می‌زنیم، نباید «تمدید قرارداد» با آلوز را هم نادیده بگیریم. این شاید نقطه عطف تراکتور در این سال‌ها بود. آنها دست به کاری زدند که کمتر در فوتبال ایران دیده می‌شد. در شرایط عادی، تراکتور باید صبر می‌کرد تا قرارداد آلوز به پایان برسد و آن‌وقت با حالتی ملتمسانه به‌دنبال حفظ این بازیکن می‌رفت. در چنین شرایطی، تراکتور ناچار بود با همه شروط این هافبک کنار بیاید و رقم زیادی برای حفظ او پرداخت کند. اگر هم آلوز تصمیم به جدایی می‌گرفت، تراکتور فقط تماشاگر این اتفاق بود و چاره‌ای به جز بدرقه ریکاردو تا تیم بعدی‌اش نداشت. این باشگاه اما روش تازه‌ای را امتحان کرد و به سراغ تمدید 3ساله قرارداد بهترین پاسور این فصل فوتبال ایران رفت. گفته می‌شد بندی در قرارداد آلوز وجود دارد که ممکن است به جدایی او از باشگاه بینجامد. مدیران تراکتور نیز به سرعت دست به‌کار شدند و قرارداد تازه‌ای پیش روی این فوتبالیست قرار دادند. قراردادی که به موجب آن، آلوز برای چند فصل بعد نیز لباس تراکتور را به تن خواهد داشت. تراکتور با حفظ آلوز، نشان داد که واقعا باشگاه متفاوتی شده است. باشگاهی که دیگر مثل گذشته نیست و همه تصمیم‌های کلیدی را به «فردا» واگذار نمی‌کند. باشگاهی که مراقبت کافی را از بهترین بازیکنانش به عمل می‌آورد و نمی‌خواهد مجموعه‌ای را که به سختی ساخته به راحتی از دست بدهد. تراکتور راه درستی را انتخاب کرد و محال است که انتخاب راه درست در فوتبال، نتیجه ندهد. با این شیوه تازه، موفقیت‌های زیادی در فوتبال ایران انتظار این باشگاه را می‌کشند.
این یک تراکتور «نو» است که در جاده قدیمی فوتبال ایران به راهش ادامه می‌دهد. باشگاهی که به موقع لزوم تغییر را درک کرده و بعد از آزمون و خطاهای زیاد، در جهت ایده‌آلی قرار دارد. این تیم با هدایت خمز و البته مهره‌هایی مثل اسدی و آلوز، می‌تواند دست به کارهای بزرگی بزند. اگر خمز حفظ شود و مهره‌های کلیدی تیم هم در تبریز بمانند، تراکتور در فصل آینده یک مدعی جدی برای قهرمانی خواهد بود. باشگاهی که حالا ارزش ثبات را به خوبی درک کرده و دیگر به تغییرات مداوم، تن نمی‌دهد.