این لیگ، حرفه‌ای نیست

لیلی خرسند

لیگ والیبال ایران حرفه‌ای نیست؛ این ادعای کسانی است که هر سال درگیر مسابقات هستند و بی‌ثباتی در برنامه‌ریزی‌ها و تصمیمات فدراسیون و سازمان لیگ را از نزدیک می‌بینند. برخلاف پیشرفتی که تیم ملی داشته است، والیبال هنوز در برگزاری مسابقات داخلی مشکل دارد. برای اثبات این ادعا کافی است پای درددل مربیان لیگ بنشینید یا اخبار لیگ را دنبال کنید. مسئولان برگزاری لیگ، روند مشخصی برای برگزاری مسابقات ندارند، مدام تصمیمات آنها تغییر می‌کند، بیشتر قوانینی که می‌گذارند اجرا نمی‌شود و... این فصل هم مثل همه فصل‌های پیش، تیم‌ها بیشتر از اینکه درگیر مسابقات باشند، درگیر تصمیماتی بودند که هر روز تغییر می‌کرد. حالا که چند هفته از دور رفت گذشته اعتراضات همچنان ادامه دارد. اعتراض تیم‌ها به چند مورد مشخص است.
   در شروع این فصل باشگاه‌ها درگیر قانون جدید شدند. اینکه همه تیم‌ها برای میزبانی باید حداقل‌ استانداردها را در سالن‌ها رعایت کنند و کفپوش، نور، تهویه و... باید استانداردسازی شود. خیلی‌‌ها به‌خصوص بازیکنانی که در سالن‌های غیراستاندارد آسیب دیده بودند، مدافع این قانون شدند اما از همان روزهای اول قابل‌ پیش‌بینی بود که تبصره‌هایی وارد این قانون شود و بعضی از تیم‌ها با همان روال قبل به کارشان ادامه دهند. همینطور هم شد. برای تعدادی از باشگاه‌ها قوانین در سخت‌گیرانه‌ترین حالت ممکن اعمال شد و بعضی‌ها هم با اما و اگر به کارشان ادامه دادند. بعضی از تیم‌ها مجبور شدند در شهرهای دیگر میزبانی کنند و بعضی‌ها در سالن‌هایی که شرایط بدتری داشتند، بازی‌های‌شان را انجام دادند. محسن ترابی، رئیس سازمان لیگ در توجیه اینکه چرا از این قانون عقب‌نشینی کرده، به ورزش‌3 گفته است: «اگر در این خصوص انعطاف نشان دادیم، به‌خاطر این بود که برخی تیم‌ها سالن اختصاصی ندارند و باید سالن اداره کل ورزش و جوانان استان‌هایشان را اجاره کنند.» ترابی تأکید کرده سال آینده حتما باید تیم‌ها سالن استاندارد داشته باشند اما توضیح نداده که چرا این قانون نباید در سالن‌های اداره کل استان‌ها که زیرنظر وزارت ورزش هستند، اجرا می‌شد. تیم‌ها چرا باید سالن‌هایی را اجاره کنند که حداقل استانداردها را ندارد؟
   در دو سه سال اخیر که همه درگیر کرونا بودند، بیشتر مسابقات یا لغو شد یا متمرکز برگزار شد. لیگ والیبال هم در همین شرایط مسابقات را برگزار کرد اما هم فصل پیش و هم این فصل، تصمیم مشخصی برای نحوه برگزاری لیگ گرفته نشد. سال گذشته مسابقات نیم‌فصل به میزبانی تیم‌ها برگزار شد اما از نیم‌فصل دوم همه در تهران جمع شدند و متمرکز مسابقات را برگزار کردند. این فصل درحالی‌که درگیری با کرونا به حداقل رسیده بود، دوباره بحث برگزاری مسابقات از دور برگشت مطرح شد. سازمان لیگ و فدراسیون برای اینکه مسئولیت را گردن باشگاه‌ها بیندازند، از خود آنها خواستند تصمیم بگیرند و با نظرسنجی روش برگزاری را مشخص کنند. هر فصل قبل از شروع مسابقات، نمایندگان باشگاه‌ها در جلسه‌ای حاضر می‌شوند، چرا در آن جلسه همه‌‌چیز به رای‌گیری گذاشته نمی‌شود و در نیمه‌های راه، نحوه برگزاری تغییر می‌کند؟ مهم‌تر اینکه چرا فدراسیون اصرار به متمرکز کردن لیگ دارد؟ ترابی در این مورد هم توجیه جالبی دارد: «از چهارم فروردین سال آینده ماه رمضان آغاز می‌شود و به همین‌خاطر تصمیم گرفتیم لیگ پیش از آغاز ماه رمضان به پایان برسد.» ترابی به موضوع دیگری هم اشاره کرده است؛ اینکه فدراسیون درنظر داشته است این فصل جام حذفی را هم برگزار کند اما باشگاه‌ها مخالفت کرده‌اند چرا که قرارداد بازیکنان فقط برای بازی‌های لیگ بسته شده بود نه برای جام حذفی. این هم تأیید دیگری بر بی‌برنامگی. چطور ممکن است که در نیمه‌های فصل سازمان لیگ و فدراسیون یکباره تصمیم بگیرند یک مسابقه به مسابقات اضافه کنند؟ شاید ابتدایی‌ترین ولی بزرگ‌ترین خواسته تیم‌ها این باشد که برنامه‌های مسابقات و تاریخ‌ها قبل از شروع لیگ مشخص باشد.
   تماشاگران؛ آنها بلاتکلیف‌ترین افراد درگیر با لیگ هستند. یک روز حضور آنها در همه بازی‌ها آزاد است و یک روز ممنوع. درحالی‌که هفته‌های پیش گفته شد تماشاگران نمی‌توانند در سالن باشند، دیروز سازمان لیگ اطلاعیه داد که هر تیم در هر بازی می‌تواند 30درصد سکوها را پر کند.