گپ
نماینده مسیحیان ارمنی تهران در مجلس و ساکن شرق پایتخت:
هر سال عید کادو می‌خریم نه درخت کاج
پروانه بهرام‌نژاد؛ روزنامه‌نگار
«آرا شاوردیان» از قدیمی‌‌های شرق تهران و ساکن محله مجیدیه و نماینده مسیحیان ارمنی تهران و شمال ایران و عضو کمیسیون عمران دوره یازدهم مجلس شورای اسلامی است. او در محله نارمک قد کشیده و بزرگ‌شده خیابان پدرثانی است. شاوردیان پیش از این، دو دوره عضو شورایاری محله مجیدیه بوده و ارتباط کافی با اهالی دارد. او می‌گوید: «جامعه ارامنه بیشتر در مناطق ۳، ۶، ۷ و 8تهران سکونت دارند و قدیم‌ها هم در مناطق11و ۱۲ حضور داشتند که اکنون فقط تعدادی در محدوده منطقه۱۱ و البته کمتر از سایر مناطق آنجا ساکن‌اند و در این میان، کسانی هم متناسب با شرایط مالی‌شان، در مناطق شمال شهر و غرب تهران زندگی می‌کنند. اما زندگی برای ارامنه در تهران هیچ فرقی با سایر شهروندان تهرانی ندارد. فقط به تبع شرایط زندگی، امکانات رفاهی، تفریحی و ورزشی این گروه هم در این مناطق خاص متمرکزند، چون مدارس و کلیسا آنجا مستقرند. این گروه شرایطی دارند که غیرارمنی‌های ساکن در آنجا نیز از آن بهره‌مندند و شرایط و امکانات متمایزی ندارند و قرار هم نیست داشته باشند، چون همه ما ایرانی هستیم و تمایز ما فقط دین ماست.»
او با یادآوری دوران کودکی‌اش می‌افزاید: «کودکی من در محله پدرثانی گذشت. الان هم گاهی به خیابان افشاری (پدرثانی) می‌روم و به کوچه‌ای که آنجا بودیم، سر می‌زنم. خیلی تغییر کرده است. برخی از فروشگاه‌های لوازم‌تحریر که آن زمان از آنها خرید می‌کردم، تغییر کرده‌اند و صاحبان برخی دیگر در قید حیات نیستند. البته در برخورد با برخی از قدیمی‌ها که هنوز آنجا هستند، وقتی نشانی می‌دهم مرا می‌شناسند. دوران کودکی در کوچه بازی می‌کردیم و دوستان زیادی داشتیم. هنگام دوچرخه‌سواری هم گروهی بودیم. باوجود شرایط دوران دفاع‌مقدس و کمبود امکانات، بچه‌ها در کوچه وارد روابط اجتماعی می‌شدند و بعد خانواده‌هایشان با هم رفت‌وآمد می‌کردند و این منجر به توسعه روابط اجتماعی و فرهنگی می‌شد. یادم هست در کوچه ما فقط یک خانواده ارمنی ساکن بود و بقیه مسلمان بودند؛ روابط‌مان با هم خیلی خوب بود. ما ایرانیان ارامنه و ایرانیان غیرارامنه اشتراکات فرهنگی بسیاری داریم و این حسن همجواری در همه شئون نمایان است.»
او درباره حال و هوای مجیدیه در روزهای آغاز سال نوی میلادی هم می‌گوید: «در این ایام محله حال و هوای خاص خود را پیدا می‌کند و در شب عید شلوغ است و حتی در شب یلدا هم مردم مشغول خریدند. هر ایام رونق اقتصادی خاص خود را دارد و این محله هم در این ایام رونق مضاعف می‌گیرد و غیرارامنه هم از این شرایط برای کسب درآمد استفاده می‌کنند.»
شاوردیان درباره آداب و اقلام مورد نیاز برای مراسم سال نوی میلادی در خانه‌های این همسایگان هم اینطور توضیح می‌دهد: «از قدیم درخت، مظهر صلح، دوستی، حیات و همیشه مقدس بوده است. ما در قدیم از درخت کاج که همیشه سبز است، استفاده می‌کردیم. آن زمان در روستاها از انجیر، پرتقال و نارنگی برای تزیین استفاده می‌کردند و درختان طبیعی بود و هر سال درخت طبیعی می‌گرفتیم و کوچک و بزرگی آن در هر خانواده متناسب با وضعیت اقتصادی، متفاوت بود. در خانه ما هم که پدرم بازنشسته آموزش و پرورش بود، متناسب با شرایط اقتصادی‌مان درخت سال نو را تهیه می‌کردیم، ولی کم‌کم و با جا‌افتادن بیشتر فرهنگ احترام به محیط‌زیست، استفاده از درخت‌های مصنوعی باب شد. یک‌بار این درخت را خریدیم و هر سال جعبه آن را باز می‌کنیم و بعد از این ایام جمعش می‌کنیم تا سال بعد دوباره عید بیاید و از آن استفاده کنیم. شیرینی‌های مختص سال نو و عید پاک مثل گاتا و نازوک که بیشتر مختص ارامنه است تهیه می‌کنیم.»
در همینه زمینه :
