نوازنده بدیع

یک بار در یک برنامه تلویزیونی از استاد ابوالحسن صبا می‌پرسند که قوی‌‌ترین شاگردش کیست؟ و استاد در نهایت حیا و فروتنی می‌گوید که مردم باید بهترین را تشخیص دهند. اما بعدها در یک محفل خصوصی در جواب همین پرسش می‌گوید: حبیب‌الله بدیعی.
بدیعی نوازندگی ویولن را از نوجوانی آغاز کرد و مدتی شاگرد لطف‌الله مفخم بود. مفخم یکی از شاگردان ابوالحسن صبا بود و بیشتر ردیف‌های صبا به خط و اهتمام این هنرمند نوشته و چاپ شده‌ است. او3 سال حبیب‌الله بدیعی را در فراگیری ردیف‌های صبا تعلیم داد تا اینکه بدیعی رفته رفته چنان پیشرفتی کرد که در سال ۱۳۲۹ به‌عنوان سولیست در برنامه رادیو ارتش به نواختن ویولن مشغول شد. سال ۱۳۳۱ بدیعی به کلاس ابوالحسن صبا رفت و ۲ سال تمام نزد او ماند و دوره تکمیلی آوازها را آنجا به پایان ‌رساند. او در نواختن دستگاه‌ها و گوشه‌های آواز، قدرت و توانایی قابل ملاحظه‌ای داشت و در آهنگسازی و نوازندگی دارای سبک خاصی بود. هر کدام از آثار او از شیوایی و لطافت کم نظیری برخوردار بود. وقتی احساس می‌کرد تکرار نغمات و گوشه‌ها ممکن است برای شنونده کسالت‌آور باشد، به قطعه‌ای ضربی روی می‌آورد که موجب تنوع و مبین قدرت نوازندگی‌اش شود. او بر ردیف موسیقی ایران و آمیختن آن با نازک کاری‌ها و زینت‌هایی که در محضر صبا آموخته بود، قدرت فوق العاده‌ای داشت. همچنین تکنیک قوی و مستحکم او به‌خصوص در آرشه‌کشی که با ممارست در نواختن اتودهای ویولن فرنگی به‌دست آورده بود، ستودنی بود و همه اینها در کنار حافظه سرشار و ذهن خلاق و بداهه‌پرداز، از او تکنوازی به تمام معنا ساخت.
این هنرمند و استاد موسیقی ایران در ۲۷ مهر ۱۳۷۱ به‌دلیل بیماری قلبی در بیمارستان توس تهران درگذشت و پیکرش را در جوار امامزاده طاهر (کرج) به خاک سپردند.