بی‌ثباتی

افشین رضاپور، کارشناس بسکتبال

لیگ برتر بسکتبال از 7مهر آغاز می‌شود و مسابقات شروع نشده، 3مشکل مشهود است که اصلی‌ترین آنها بی‌ثباتی است. لیگ هر دوره با یک عدد برگزار شده است؛ سال پیش با 16تیم و امسال با 12تیم. این بی‌ثباتی فقط در تعداد نیست، نام‌ تیم‌ها هم مدام در حال تغییر است. باشگاه‌ها تصمیم‌گیرنده نیستند، هزینه می‌کنند اما منافعشان حفظ نمی‌شود، چرا؟ چون در کشور ما از باشگاه‌داری تعریف غیرمتعارفی وجود دارد. آنها پول خرج می‌کنند اما نه حمایت می‌شوند و نه درآمدی دارند. به‌خاطر همین بعد از یکی دو دوره، دیگر میلی به تیمداری ندارند. حداقل کاری که می‌شود انجام داد تنظیم آیین‌نامه‌ای برای حفظ منافع باشگاه‌ها و دوام آنها در بسکتبال است.

دردسر دستمزدها
دستمزدها متناسب با کیفیت بازیکنان رشد نداشته است. بدون توجه به ظرفیت‌های موجود، رقم قرارداد بازیکنان افزایش یافت و میزان مخارج تیمداری بیشتر شد. تیم‌هایی با بضاعت مالی پایین‌ از قافله عقب ماندند و بعضی از تیم‌ها هم بعد از اینکه قیمت‌ها را بالا بردند، نماندند و رفتند. تنها نتیجه آسیب به بسکتبال بود. در تیم‌های پایه شکست خوردیم و تیم ملی هم وضعیت مطمئنی برای راهیابی به جام جهانی ندارد. هزینه‌های بالای تیمداری، حامیان مالی را  دور کرده است. سقف قرارداد بازیکنان به 3میلیارد رسید، شاید این رقم به نسبت فوتبال ناچیز باشد اما باید قبول کرد، در قبال این پول‌ها چرخه اقتصادی بسکتبال زیان‌ده است.

نداشتن الگو
لیگ‌هایی که فصل‌های پیش برگزار شده، برنامه‌ای منسجم نداشتند که یکی از علت‌های آن نداشتن الگوی مناسب است. در بسکتبال دنیا الگوهای رایج اما متفاوتی بنا بر موقعیت کشورها وجود دارد و مواردی مثل به‌کارگیری مربیان، نحوه استخدام بازیکنان خارجی، گزینش بازیکنان داخلی، حفظ منافع جمعی باشگاه‌ها، جذب اسپانسر، نحوه یارگیری تیم‌های پایین جدول به نسبت تیم‌های بالای جدول و... را مشخص می‌کنند اما در مورد لیگ ما اصلاً خبری از الگوبرداری نیست. توجه به منافع فردی و استفاده از جریانات موقتی عامل اصلی بسیاری از بی‌نظمی‌ها بوده و حاکمیت پول را به‌جای مسئولیت‌پذیری و ساماندهی پررنگ کرده است.