کسی که مثل هیچ‌کس نیست

«وقتی همکاری با گاسپاریان به من پیشنهاد شد، نگاهم به دوردست خیره شد و صدای سحرانگیزی مرا به‌سوی خود کشاند؛ همان صدای آشنایی که حکایت جاودانگی عشق با اوست. هر نغمه را که یادآور می‌شدیم برایمان آشنا بود؛ گویی از خاطرات سخن می‌گفتیم؛ از خاطراتی که قرن‌ها سرنوشت 2 فرهنگ را رقم زده بود. موسیقی ایران و ارمنستان زبان مشترکی است که هر عبارت آن برای هر 2 ملت، آینه‌ای از تاریخ است.» همکاری حسین علیزاده ایرانی و ژیوان گاسپاریان 85ساله ارمنی، این طوری شروع و تبدیل شد به اثر جاودانه «به تماشای آب‌های سپید» که به عقیده خیلی‌ها بهترین کار حسین علیزاده است. صدایی که از این سازهای عجیب درمی‌آید، در کنار صدای خواننده‌های ارمنی و فارسی، ترکیب فوق‌العاده‌ای است. خیلی‌ها می‌گویند بهترین دودوک‌نواز دنیاست. علیزاده چنان آهنگساز بزرگی است که در کارنامه‌اش همکاری در ساخت موسیقی فیلم‌های «گلادیاتور» و «آخرین وسوسه مسیح» را دارد.
علیزاده از این کارهای متفاوت زیاد انجام می‌دهد: «من از تجربه به هیچ‌وجه هراسی ندارم و معتقدم تمام زندگی انسان تجربه است.» شاید به‌خاطر همین است که اگر می‌خواهد موسیقی فیلم هم بسازد، موسیقی فیلم‌های مطرحی را می‌سازد. موسیقی «دلشدگان» علی حاتمی و «زیر تیغ» محمدرضا هنرمند هم از کارهای اوست. علیزاده در هنرستان و دانشگاه هنرهای زیبا موسیقی را آموخت. از سال 50هم در کانون پرورش فکری کودکان درس می‌داد. از همان شروع کارش کارهای متفاوتی می‌کرد. «سواران دشت امید» و «حصار»‌اش در دهه 50حسابی معروف بود. بعد به برلین رفت و تحصیلاتش را آنجا کامل کرد. وقتی در دهه 60به ایران برگشت، گروه «شیدا» و «عارف» را بازسازی کرد  و موسیقی فیلم‌هایش را ساخت. با مرحوم لطفی و مشکاتیان هم دوستی صمیمی داشت و با آنها آثار جاودانه‌ای در موسیقی ایران به‌نام مجموعه آلبوم‌های چاووش اجرا کرد. تا الان هم که 71سال دارد، جوایز ملی و بین‌المللی زیادی دریافت و افتخارات زیادی کسب کرده است.