جنگ اعصاب برای مردم

اگر از ما می‌پرسید در اختلاف رخ داده بین باشگاه‌ها و تلویزیون چه‌کسی محق است، قطعا به سود باشگاه‌ها رأی می‌دهیم. کاملا بدیهی است که فوتبال به‌عنوان یک تجارت گران‌قیمت هزینه‌های بالای خاص خودش را دارد و این مخارج باید به‌نحوی تأمین شود. مهم‌ترین راه درآمد باشگاه‌های حرفه‌ای هم در تمام نقاط جهان، حق پخش تلویزیونی است. بنابراین صداوسیما همانطور که برای تولید فیلم و سریال یا خرید محصولات فرهنگی هزینه می‌کند، باید بابت پخش فوتبال هم پول بدهد. این یک واقعیت آشکار است که توضیحات شلخته و غیرقابل دفاع امثال محمدحسین میثاقی و محمدرضا احمدی هم تغییری در آن ایجاد نمی‌کند. با این همه، حتی اگر استدلال ما غلط باشد و حتی اگر صداوسیما به هر دلیلی نخواهد پول فوتبال را بدهد، باز این اجازه را ندارد که به ذهن و روان مخاطب چنگ بیندازد. آنچه در جریان پخش بازی استقلال و سپاهان رخ داد، دقیقا مصداق همین مسئله بود.میثاقی به‌عنوان مجری فوتبال برتر و احمدی به‌عنوان گزارشگر بازی کلی توضیح اضافه در باب حقانیت صداوسیما دادند که حتی با فرض صحت این اظهارات، واقعا ملال‌آور و خسته‌کننده بود. 
آزار مخاطبان اما به همین مقدار محدود نشد و به‌نظر می‌رسید فیلمبردارها هم قاب دوربین را طوری تنظیم کرده بودند که آگهی‌های تبلیغاتی کنار زمین کمتر دیده شود. این در حقیقت نوعی انتقام‌جویی تلویزیون از باشگاه‌ها به‌خاطر مطالبه حق پخش بود؛ مخصوصا که روی تابلوها شعارهایی در مذمت پخش غیرقانونی خلاصه بازی‌ها و... هم به چشم می‌خورد و سیما نمی‌خواست اینها را به مردم نشان بدهد.
همه جای دنیا همه کار می‌کنند که تماشای یک رقابت فوتبال، با بالاترین کیفیت ممکن همچون شهدی شیرین در کام مخاطب بنشیند، اما داستان ایران متفاوت است. ما اینجا به‌خودی خود هم از کمبود امکانات رنج می‌بریم. دوربین‌های‌مان کافی و باکیفیت نیستند، گزارشگر تلویزیونی استاندارد کم داریم و تصویر به بدترین شکل ممکن در اختیار مخاطب قرار می‌گیرد. حالا فرض کنید به‌خاطر دعوای باشگاه‌ها و تلویزیون، قرار باشد یک طرف زمین را هم کلا نشان ندهند. انصافا که چه وضعیت رقت‌باری است...