تقویم / سالمرگ/نابغه موسیقی

«موسیقی میرزاده یا به‌عبارت روشن‌تر، دنیای ملودی‌ها و تنظیم‌هایی که آفریده ذوق و خلاقیت نیرومند زنده‌یاد مجتبی میرزاده است، برای آنهایی که گوش‌شان با انواع ساخته‌های باکلام و بی‌کلام آشناست، برای آنها که دلباخته ملودی‌های شیرین و دلفریب هستند و از تنظیم‌های ارکستری پُرشور و حال لذت می‌برند، خیلی آشناتر است تا نام و تصویر و گفته‌های او که در مدت 40سال آنها را ساخت و اجرا کرد». این توصیف کوتاه سیدعلیرضا میرعلی‌نقی، پژوهشگر نام‌آشنای موسیقی ایرانی، از مجتبی میرزاده است؛ توصیف مجملی که با همه اختصارش، به‌راستی جان کلام همه گفتنی‌ها را درباره یکی از برجسته‌ترین و کاربلدترین موسیقی‌دانان معاصر داراست: موسیقی‌دانی که شهرتش به‌اندازه اعتبار و مرتبه‌ والای موسیقایی‌اش نیست؛ موسیقی‌دانی به نام مجتبی میرزاده. میرزاده نوازنده چیره‌دست ویولن، کمانچه و سه‌تار در گفت‌وگویی از مخالفت پدرش با نوازندگی اینطور یاد کرده: « یواشکی و دور از چشم پدر در یک اتاق کوچک تمرین می‌کردم؛ بدون معلم. آن موقع ساز، تنها از رادیو پخش می‌شد. من شیفته نوازندگی آقای پرویز یاحقی بودم. خیلی سعی می‌کردم که او را الگوی خودم قرار بدهم. شب و روز من شده بود آرشه‌کشی. بعد هم که کمی گذشت، چند کتاب درخصوص‌ساز ویلون به دستم رسید که خیلی کمک حالم شد».برخی از مخاطبان موسیقی که با آهنگ‌های متنوعی در گونه‌های مختلف موسیقایی خاطره دارند از موسیقی سنتی و محلی گرفته تا موسیقی انقلابی و دفاع‌مقدس و موسیقی کوچه و بازاری و موسیقی پاپ و نیز موسیقی فیلم، شاید خودشان ندانند که آهنگساز یا تنظیم‌کننده یا نوازنده آهنگ دلخواهشان، مجتبی میرزاده بوده است؛ مردی که در بیست و هفتم اسفند ۱۳۲۴ در کرمانشاه به دنیا آمد و گرچه در ۲۶ تیر ۱۳۸۴ در تهران درگذشت، اما تا نغمه و نوا در این عالم به گوش می‌رسد، نام و یاد و هنر او نیز باقی و جاوید خواهد بود.