نگرانی؛ ارمغان بسکتبال

«نگرانیم، برای ورزشی که عاشقانه دوستش داریم». این جمله صمد نیکخواه‌بهرامی است که بعد از شکست ایران مقابل قزاقستان استوری کرد. اما او تنها کسی نیست که بعد از بازی جمعه‌شب تیم ملی در پنجره سوم انتخابی جام‌جهانی نگران بسکتبال شده است. کارشناسان و هواداران که چند سالی است از وضعیت تیم ملی و کیفیت بازی‌ها راضی‌ نیستند بعد از شکست 60-68تیم ملی از قزاقستان بیشتر از قبل دلشوره گرفته‌اند. سؤال آنها این است که این تیم در مرحله بعدی انتخابی مقابل استرالیا، چین و ژاپن چطور بازی می‌کند؟ با این شرایط می‌تواند سهمیه جام‌جهانی را بگیرد؟ و مهم‌تر از همه اینکه می‌شود به آینده این رشته امیدوار بود؟
ایران پنجره‌های انتخابی را با مربیگری مصطفی هاشمی شروع کرد و بدترین نتیجه‌ای که تیم او گرفت، شکست مقابل قزاقستان در پنجره دوم انتخابی بود. قزاقستان در تهران ۷۳ بر ۶۹ به پیروزی رسید. همین شکست، اعتبار کارنامه هاشمی را پایین آورد تا فدراسیونِ جواد داوری، سعید ارمغانی را جایگزین او کند. با این جابه‌جایی حداقل توقع این بود که تیم ملی در نورسلطان، شکست تهران را جبران کند. اما نه‌تنها شکست سنگین‌تر بود که انتقادات از تیم ارمغانی هم شدت بیشتری داشت. تیم هاشمی بدون حامد حدادی که درگیر لیگ چین بود و در غیاب بهنام یخچالی که به‌خاطر کرونا نتوانست خودش را از آلمان به ایران برساند، به قزاقستان باخت. اما تیم ارمغانی با حضور این دو هم نتوانست بازی را ببرد.
می‌شود این شکست را توجیه کرد. اینکه بازیکنان ایران در روز بدشان مقابل قزاقستان قرار گرفتند که بهترین روزشان را سپری می‌کردند، یا اینکه اگر شوت‌ها و پرتاب‌‌های آزاد بازیکنان ایران وارد حلقه می‌شد، نتیجه می‌توانست متفاوت باشد و... اما نه می‌شود خستگی و ضعف بازیکنان در این بازی را نادیده گرفت و نه ایراداتی که کادر فنی داشت. نخستین ایراد را می‌توان به ترکیب اولیه گرفت. سجاد پذیرفته نخستین باری است که به تیم ملی دعوت می‌شود و بازی بدی هم ارائه نکرد اما از نظر کارشناسان، حضور همزمان او و ارسلان کاظمی در زمین توجیه فنی نداشت. بهتر نبود سجاد به‌عنوان ذخیره بازی کند؟

   تیم خسته
بازیکنان ایران نه کارایی لازم را برای عبور از دفاع قزاق‌ها داشتند و نه در دفاع، توان مقابله. به‌نظر می‌رسید تن آنها خسته است و توان بازی ندارند. تیم ملی قبل از اینکه به نورسلطان برسد‌، 10روز ایران نبود. در صربستان اردو داشت و 2 بازی دوستانه با FMP یکی از تیم‌های باشگاهی‌ این کشور انجام داد. از صربستان خبرهای خوشی به تهران نرسید. بازی اول را ایران 82-80برد اما گفته می‌شود در بازی دوم با اختلاف 30امتیاز بازنده بود. بدتر از همه اینکه هتلی که صرب‌ها به تیم ملی داده بودند، مناسب نبوده و وضعیت پرواز هم بدتر از هتل بوده است. فدراسیون نه واکنشی به این خبرها نشان داده و نه نتیجه بازی دوم را رد کرده است. اینکه تیم چقدر تمرین کرده، فرصت استراحت داشته یا نه و... کسی خبر ندارد. عملکرد ضعیف تیم به‌خصوص در دفاع را بعضی‌ها به همین خستگی ربط داده‌اند. از 19پرتاب 3امتیازی ایران حتی یک پرتاب وارد حلقه نشد. اگر تیم سرحال بود، شاید یکی از این پرتاب‌ها تبدیل به امتیاز می‌شد.

    ناجی کجا بود؟
در مقابل دفاع مستحکم قزاقستان، شوت‌های بازیکنان ایران وارد حلقه نمی‌شد. آنها هر چه تلاش می‌کردند به در بسته می‌خوردند. در پرتاب‌های 3امتیازی هم قزاق‌ها بی‌نقص ظاهر شدند. اما ایران نه برنامه‌ای برای دفاع داشت و نه برنامه‌ای برای باز کردن دفاع قزاقستان. انتقاد از ارمغانی این است که چرا نتوانست در نقش ناجی ظاهر شود. در این لحظات جای خالی سینا واحدی که با تجربه حضور در بازی‌های المپیک به جای حضور در تیم ملی مجبور شده در تیم 3نفره بازی کند و نوید رضایی که روی نیمکت بود، بیش از هر وقت دیگری احساس شد. انتقاد از ارمغانی به جایی رسید که گفته شد سرمربی قزاقستان بهتر از ارمغانی از تیم ایران شناخت داشت. قزاق‌ها هم مثل ایران بعد از پنجره دوم سرمربی جدید انتخاب کرده‌اند. تیم ملی دیروز به تهران برگشت و بعد از چند ساعت راهی دمشق شد تا خودش را برای بازی روز دوشنبه با سوریه آماده کند. شکست سوریه مقابل بحرین این نوید را می‌دهد که ایران مثل پنجره قبل می‌تواند در این بازی برنده شود. شاید با یک پیروزی دوباره بسکتبال به روزهای خوب خود بازگردد.